‘Wat je kan zien maar niet kan horen:

de dakgoot

bal

pony

de mensen buiten.

Leuven – De opsomming wappert aan de gevel van de 19e-eeuwse Leuvense hulpgevangenis. Twee straten verder, op het dakterras van museum M, kijk ik naar de stad onder mij. De pony van de gedetineerden zie ik niet. Wel een man met twee konijnen aan een riempje die tegen een gevel rust.

Ik zie de karakteristieke witte torens van het gotische stadhuis, het naakte geraamte van de eikenboom uit 1930, de universiteitsbibliotheek waar studenten blokken tussen borstbeelden en wereldbollen. Ik zie hijskranen en een kok die van het zonnetje geniet in de deurpost van een Italiaans restaurant.

Jo Claes

Wat ik op het dakterras van M niet zie, maar wel hoor, is dat sommige prenten van Hieronymus Cock nogal gewaagd zijn, aldus een mevrouw die haar hoed met één hand stevig tegen de wind beschermt. Dat een zekere Bert nu een relatie met Nancy heeft tot groot verdriet van zijn moeder en dat het balkon van het provinciehuis, daar, voorbij die gele kraan, een rol speelt in de detective van de Leuvense auteur Jo Claes.

Tot zover de flarden gesprekken op het dakterras van het museum. Een paar uur eerder ben ik met de fotografe aangekomen op het station. Via Mechelen over Europa’s oudste ijzers, boemelden we langs de oevers van de Dijle het 19^e-eeuwse station van Leuven binnen.

De eerste vingerwijzing dat Leuven niet alleen een historische stad is, komt van boven waar architect Samyn golvende lakens van glas en metaal als overkapping ontwierp. Het station ruikt naar warme wafels en natte lucht.

Jeroen Meus

Leuven, de stad van studenten, bierbrouwerijen, historische gebouwen en de heilig verklaarde pater Damiaan. Maar ook de stad van prijswinnende architectuur, plezierboten op de Vaartkom en industriële panden omgetoverd tot toprestaurants. Van tv-kok Jeroen Meus, zangeres Selah Sue en wereldbiertapper Allaine Schaiko. En van Bert van wie ik hoop een glimp te mogen opvangen.

We stromen het station uit met de meute. Waar de meesten de Bondgenotenlaan inlopen, de winkelstraat die recht op het centrum afstevent, negeren wij onze winkelgenen en volgen de Maria Theresiastraat in zuidelijke richting.

Luc Versluys

Op de hoek van de straat worden we bekeken door metershoge koppen achter glas; de terracottahoofden van kunstenaar Luc Versluys. Deze Leuvenaar beweert in de Kruidtuin een heus terracottaleger te hebben aangetroffen waarvan de soldaten verdacht veel gelijkenis vertonen met Louis Tobback, de huidige burgemeester van Leuven.

Maria Theresiastraat gaat over in de Andreas Vesaliusstraat, genoemd naar de arts die het eerste boek over de menselijke anatomie schreef. Over anatomie gesproken, we beginnen de heuvels in onze benen te voelen nu we bergop moeten.

Abdij van ’t Park

Bij de kruising met de Parkstraat draaien we in de richting van de stad. De andere kant voert naar de abdij van ‘t Park. Een van de vier abdijen die de stad rijk is en die het buitengebied van Leuven zeer de moeite waard maken. In de Schapenstraat, aan de rand van het Groot Begijnhof ligt het Leuvens Hof.

Tegenwoordig een Bed & Breakfast, maar ooit was dit 17e-eeuwse huis met zijn steile uitgesleten trappen nauw verbonden met het Groot Begijnhof. Volgens de statuten mochten mannen er na sluitingstijd niet verblijven en waren ze aangewezen op een slaapplaats buiten de muren.

Bar del Sol

Hoewel wij niet tot het mannelijk geslacht horen, verblijven ook wij in het huis dat volgens onze Chileense gastvrouw ooit aan de pastoor van het begijnhof toebehoorde. Of er een link met onze Chileense is weten we niet, maar net om de hoek van ons onderkomen treffen we een café met de naam Bar del Sol.

We nestelen ons tussen studenten en twee oudere mannen aan een tafel. En dan ineens valt daar de naam Bert. Alert luisteren we of we nog iets over Nancy en zijn onverzettelijke moeder vernemen, maar het verhaal gaat verder over vis. Genietend van een biertje luisteren we naar de verhalen in het café en kijken naar studenten op straat.

Waar ooit de begijnen liepen, klinken nu de hakken van jonge studentes uit Amerika of India op de kasseien. Het Groot Begijnhof, een ministadje met talloze smalle straatjes, werd in 1968 door de universiteit overgenomen en biedt onderdak aan studenten en gastprofessoren met hun gezinnen.

Als we weer buiten staan is het donker. We mengen ons in de stroom fietsende studenten die zich heuvelafwaarts richting het centrum laten zakken. In de buurt van de Grote Markt gaan we een klein restaurantje binnen. Achter de houten toog heet Wim Janssens, eigenaar van visrestaurant Beluga, ons welkom. Janssens is een man met een culinaire missie.

Onbekende vissen

Dagelijks gaat hij op zoek naar minder bekende vissen uit de wereldse wateren om ze in zijn restaurant een huwelijk aan te laten gaan met groentes, kruiden en wijnen uit weer andere delen van de wereld. Vanavond zijn we getuige van een verbond tussen uit de kluiten gewassen Noordzeegarnalen en een Oostenrijkse Brundlmayer.

Er volgen navajas, scheermessen uit Schotland en een Pieterke, een visje tweemaal het formaat van een goudvis. Enthousiast verhaalt de gastheer, tevens kok, over zijn visie: “mensen kennis laten maken met relatief onbekende vissen zodat we die wat vaker eten en daarmee overbevissing van andere soorten tegen gaan.”

Omegabaars

Terwijl jazz op de achtergrond kabbelt, denken we terug aan de mannen in het café eerder op de avond die verhaalden over de Omegabaars die door de universiteit van Leuven is gekweekt. Door biochemisten, die verderop in het mooie Arenbergpark wetenschap bedrijven, is een duurzame vis met een minimale impact op het milieu ontwikkeld.

Tv-kok Jeroen Meus mocht er al eens mee kokkerellen. Dan haalt een andere onbekende vis, de corvina, ons uit onze mijmeringen en zijn we terug achter de Grote Markt waar witlof, beukenzwam en asperges een culinair verbond met de corvina aangaan.

’s Morgens, terug aan de rand van het Groot Begijnhof, worden we begroet door een Indiase student op de fiets. Vrolijk zwaaiend weet hij nog net de reling van de Dijle te ontwijken.