Er zat een vrouw in mijn huiskamer. Een vreemde vrouw. Aan haar voeten speelde een kind met mijn hond. Buiten op de stoep stond haar auto verweesd in de kou, een knalpijp leunde verticaal tegen de stoeprand.

Mijn eerste lesuur is havo-4C. Een klas met een tweeling wier enige vocabulaire uit het woord lullig! bestaat. Uitgesproken als een ferm statement, waarbij de tweede lettergreep nog minutenlang doorzingt. Aangezien alles in hun ogen best lullig is, zijn ze continu aan het woord.

Nu is Aalten natuurlijk ook rimboe. Vanuit de randstad geredeneerd. En avontuurlijker dan menigeen vermoedt. Het is hier, in het dorp met meer kerken, moskeeën en synagogen dan een mens in geestelijke nood zich kan wensen, dat de helden wonen. Hier pal onder de neus van de vijand zaten de meeste joden en verzetsstrijders van Nederland ondergedoken.

Ze kijkt naar buiten. Naar het verblijf van paard Dora, naar de klusschuur van haar vader, het ingestorte schuurtje waar ooit een gastenverblijf moet komen en dan valt haar oog op het bakhuisje. Als ze daar nu eens haar home office van maakt? Kan zij rustig studeren.

Dit verhaal speelt zich af in Rotterdam, in een koffiebarretje aan een plein op de zuidelijke oever van de Maas. Waar je je in Toronto of Berlijn waant of, nou ja, gewoon in Rotterdam. Zo gewoon in Rotterdam dat je er op je badslippers binnen kunt lopen: ‘Doet mij maar een bakkie pleur!’