Mei-Mei wordt door Oom op het vliegtuig naar Moskou gezet. Bij de paspoortcontrole staart de man lang naar de foto. Dan stapt hij uit het hokje: “Meekomen jij!”
Voorgoed opgesloten
Ze werd van haar stuk gebracht door de vraag. Ze wist niets van een envelop. “Of wil je liever voorgoed opgesloten worden?” Mei-Mei merkte hoe haar hersenen weigerden dienst te doen en haar gedachten als stroop zwaar en langzaam rond maalden.
“Voor de laatste keer: “de envelop!” Toen bedacht ze dat Oom haar koekjes had gegeven. “Mocht iemand je lastig vallen”, had hij gezegd. Ze greep naar het doosje met koekjes in haar tas.
“Dit is alles wat ik heb.” De man griste de kartonnen verpakking uit haar hand, haalde de bovenste laag koekjes er uit en deed toen glimlachend een greep in het papiergeld dat er tot Mei-Mei’s stomme verbazing onder lag.
Man in uniform
Toen greep hij haar hardhandig bij haar arm en leidde haar de gang door. Bij een man in uniform hielden ze halt. “Ik heb haar gecontroleerd, het is in orde. Let even op dat ze bij de juiste ruimte komt, want ik betwijfel dat ze kan lezen.”
De man in uniform liet haar op een plastic stoel plaatsnemen en vertelde haar dat hier haar vliegtuig zou vertrekken. Ze hoefde straks alleen maar in te stappen.
Vlucht naar Moskou
Van de vlucht naar Moskou kan ze zich achteraf weinig herinneren. Ze had het koud gehad. Heel koud. In Moskou was ze opgevangen door een nieuwe Oom die haar samen met twintig anderen in een bestelbusje zonder ramen had geduwd.
Voor haar gevoel hadden ze uren gereden. Niemand in het busje sprak. Toen was de auto gestopt bij een appartement. Daar waren ze naar binnen gegaan. Mei-Mei was een kamer ingeduwd waar zeker dertig mensen op matrassen zaten.
Pistool
Een Russische man had haar in gebrekkig Chinees toegebeten dat ze stil moest zijn. Hij had even met een pistool gezwaaid.
Toen de deur achter haar in het slot viel, begreep ze dat het mis was. Heel erg mis.
Vrouwenhandel Moskou
Ze kregen ’s morgens water en wat brood en de gelegenheid in de gang van een toilet gebruik te maken. Daarna werden ze terug de kamer ingeduwd. Het merendeel van de mensen waren vrouwen en tieners. Het was pikdonker in de kamer, de ramen geblindeerd. Pas veel later begreep ze de woorden: vrouwenhandel Moskou.
Soms ging de deur open en werden er mensen aangewezen die verdwenen. Soms kwamen er nieuwe bij. Niemand sprak. Nooit. Mei-Mei raakte ieder besef van tijd kwijt.
Angst
Was het dag? Hoeveel dagen waren er voorbij gegaan sinds ze naar binnen was geduwd?Ze had werkelijk geen idee. Ze probeerde krampachtig aan oma te denken en aan de jongen in Italië maar angst had haar in haar greep en helder denken lukte al lang niet meer.
Wat gingen ze met haar doen. Om haar heen werd stilletjes gehuild. Soms als de deur open ging, viel het licht van de gang op de roodomrande ogen van de vrouwen naast haar.
Koreaans paspoort
Ze vermoedt dat er een maand voorbij ging voor de deur voor haar openging. Van de groep uit het busje was al lang niemand meer over. Ze werd een andere kamer ingeduwd. Ze kreeg een nieuw paspoort. Koreaans ditmaal.
“De komende dagen mag je je Koreaans bijspijkeren”, had een van de mannen gelachen. Ze had een rugzak gekregen vol wintersportkleren met het logo van een koe. En toen was ze opnieuw een busje ingeduwd. Ditmaal was ze de enige Chinese. Om haar heen zaten vrouwen met hoofddoeken en mensen met blond haar.
Vluchten
De bus reed dagen achtereen door een besneeuwd niemandsland. Het leek Mei-Mei of haar lichaam zonder geest voort hobbelde over de donkere wegen. Soms dacht ze even aan vluchten, maar als ze naar buiten keek, wist ze dat ze het nooit zou overleven in die koude woestenij.
Jaren later, had ze zich over de kaart van Europa gebogen in een poging de reis te traceren. Litouwen wist ze zeker, maar daarna twijfelde ze. Was het Kroatië geweest waar ze opnieuw in een kamer was opgesloten? Ditmaal met vijftien mensen in een kamer met drie bedden. Na de eerste dag was het eten op.
Water uit het toilet
Soms ging de deur open en werden er een paar mensen uitgehaald. Na vijf dagen was ze nog met twee jongens over. Ze dronken om beurten het water uit het toilet. Wat als ze hier dood ging? Toen was deur opnieuw open gegaan.
Een man met een pistool had de jongens aangewezen. “Jullie twee gaan mee.” Ze had geschreeuwd: “En ik dan? Laat me hier niet alleen. Wat als jullie me vergeten?
Dit waargebeurde verhaal in vijf delen is geschreven rond mijn opsluiting in een hok van 1×2 meter in restaurant Sizzles in Apeldoorn. Twaalf uur lang probeerde ik vanuit dit hok aandacht te vragen voor Free a Girl die zich inzet om meisjes uit gedwongen prostitutie te bevrijden.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Shutterstock
Wat een indrukwekkend en pakkend verhaal. Alsof ik helemaal in het verhaal werd mee genomen.
Dank voor je compliment. Gelukkig liep dit niet louter slecht af. Maar aandacht blijft nodig.