“Een wattes?”, vroeg ik. “Een kroewz”, klonk het door de telefoon. “Heel grappig Nomad, maar nu even serieus.” “Ik meen het! We gaan met de Norwegian Getaway op een Cruise to Nowhere.” Dat laatste klonk goed, moest ik toegeven. Ik hou van onduidelijke bestemmingen. Maar een cruise?
Norwegian Getaway
”Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. “Hoor eens Villager, jij bent degene die altijd zo nodig een slaapzak uitrolt in een moeilijk land. Als de Norwegian Getaway te luxe voor je is, ga je maar op de grond liggen. By the way, meneer Villager is ook uitgenodigd. Er is een dresscode dus zorg dat hij iets aanheeft in de kleur van de midgetgolfbaan.”
Cruiseschip
En daarom stond ik dus op zaterdagmiddag op de Wilhelminakade in Rotterdam. “Jezus, wat is dat ding groot”, zei de fotografe. Groot was een understatement. Voor ons lag een uit zijn krachten gegroeide mammoettanker vermomd als cruiseschip.
Het schip was groter dan het er tegenover gelegen hotel New York en loerde als een nautische King Kong door ieder raampje naar binnen.
Naast me hoorde ik de tune van The Loveboat. Mevrouw Nomad was in duidelijk in haar nopjes. Dit was haar uitje. Dit was de real thing: 324 meter non-stop vier sterrenluxe. Sterker nog, 15 verdiepingen hardcore vakantiegenot.
Hardcore vakantiegenot
Spa’s, jacuzzi’s, zwembaden, glijbanen, 22 bars, een basketbalveld, 26 dinerkeuzes, verschillende theaters en een klimwand. Nu ik naar het schip keek was het me een raadsel hoe ze in die Amerikaanse serie altijd de ware hadden gevonden. Dit leek me een prima plek om iemand voorgoed kwijt te raken.
Steeds meer voorbijgangers kwamen naast ons staan en staarden net als wij zwakzinnig naar het drijvende dorp. Als je per se met 4028 mensen op vakantie wil, is de Norwegian Getaway natuurlijk een goede optie. “Zullen we gaan, anders komen we te laat voor het dwergwerpen.” Mevrouw Nomad reageerde niet.
Ze staarde als gehypnotiseerd naar het schip. Dit was eindelijk eens geen tent in Jordanië. Geen kindslaven in Oeganda. Pas toen ik ging lopen, kwam ze in beweging. In de cruisehal werden we uitvoerig gecontroleerd op wapens en cocaïne.
Medische verklaring
Wapens? Iemand overboord meppen, leek me persoonlijk praktischer en oneindig veel hygiënischer. Drugs snapte ik wel. Zo’n Badr en Estelle moet je tenslotte in de gaten houden.
Er volgde een medische verklaring waarin we zworen de laatste 48 uur niet aan vlektyfus of bekkenbodemprolaps te zijn bezweken. En oja kuchen of niezen was ook niet goed. “Laat dat”, bitste mevrouw Nomad toen ik omstandig een zakdoek te voorschijn toverde. “Het zijn maar twee dagen, je overleeft het wel.”
Emigreren
In de centrale hal, rijen mannen achter laptopjes. Even bekroop me het gevoel dat ik voor eeuwig ging emigreren. Zo moeten de landverhuizers dat hebben ervaren toen ze voor Amerika inscheepten.
Scandinavische mannen met frisse wangen en even zo frisse namen als Rune of Lasse overhandigden de hutsleutels. “Dek 13” zei Rune met de frisse wangen. “Dertien?”, riep de fotografe ontstemd. Haar telefoon had het luttele minuten ervoor zonder aanwijsbare reden begeven en nu zat ze ook nog op 13. Dit was een teken. Ik begon er lol in te krijgen.
Rijen Filipino’s
En toen stapten we op het schip en zakten tot onze knieën in hoogpolig rood tapijt. Rijen Filipino’s wierpen een blik op ons hutnummer om ons vervolgens allemaal een andere kant op te sturen. Voor mijn hut stond een man.
“Hi, I am Efrén, your personal steward. You can ask me anything you like and I’’ll be glad to be of service.” Ik deed m’n mond al open, maar mevrouw Nomad duwde me onbarmhartig naar binnen.
De Maas
Efrén volgde op de voet en maakte in een handomdraai een zwaan van een handdoek die hij zorgvuldig op de sprei liet zwemmen. Achter het bed, voorbij het balkon van de Norwegian Getaway, dommelde de Maas. Nadat ik de badkamer geïnspecteerd had, correctie nadat ik de badkamervloer geïnspecteerd had, want het bordje dat waarschuwde voor de opstaande rand, zag ik pas later, was het tijd voor een activiteit. Eten!
En dat viel niet mee met 26 dinerkeuzes. Het werd de Teppanyaki maar het had net zo goed Cagney’s steakhouse, Le Bistro of La Churrascaria kunnen zijn.
Onze persoonlijke kok, alles is persoonlijk op een cruiseschip begreep ik wel, stelde zich voor en deed vervolgens ingewikkelde dingen met eieren, vliegende garnalen en messen. Dat zo’n man door de douane was gekomen!
We waren toe aan iets stevigers. Wodka in de ijsbar bijvoorbeeld. Helaas mochten we er niet in. We hadden verzuimd te reserveren en dus was de vrieskistbar verboden terrein. We brachten meneer Nomad in stelling.
De man was tenslotte niet voor niets mee. In zijn strakke smoking nam hij plaats bij de uitgang. Zodra een verkleumde stakker naar buiten kwam, stelde hij zich voor als de personal ijsbar-assistent – alles is immers persoonlijk op de Norwegian Getaway – en nam de cape aan.
Na vier capes staakte hij de werkzaamheden en doken wij naar binnen. Het moet gezegd: ik had het niet willen missen. In de vrieskou bij -10C stond een Filipino klappertandend achter een bar van ijs. Er waren krukjes, een troon, palmbomen en krokodillen. Allemaal uit ijs gehakt. Je had helemaal geen drugs nodig op deze boot.
Noordzee
De avond ging over in de nacht, de Norwegian Getaway had de haven verlaten en ergens in die nacht op die donkere Noordzee, belandden we in onze deinende bedjes. De volgende morgen zag mevrouw Nomad er anders uit.
Groener. Een soort groen dat zich slecht verhield tot het mintgroene design pakje dat ze speciaal voor de cruise had aangeschaft. Ze was zwijgzaam. “Blob”, zei ze een enkele keer totdat ze plotsklaps van tafel stormde, haar hand voor haar mond.
Zeeziek
Zeeziek. Tijd voor de persoonlijke scheepsarts. In de serie The Loveboat begint hier de tune. De scheepsarts kwam cabine 13870 binnen. De dokter, licht grijzend aan de slapen, voelde voorzichtig haar pols.
Maar dit was geen serie en mevrouw Nomad was niet in de mood for romance en hapte tussen golven misselijkheid woest naar adem. “Ik wil van die boot af. Nu! “Sorry dat gaat niet”, zei de arts vriendelijk en wees op al dat Noordzeewater dat ons omringde.
Helicopter of een luchtballon
“Dat gaat wel en jij hebt drie opties”, dreigde de fotografe. “Een helikopter, een luchtballon of terugvaren.” Ik begreep nu waarom wapens aan boord verboden waren. In plaats van haar ten huwelijk te vragen, stopte de dokter haar een handvol pillen toe waarna de fotografe knock out ging.
Ik zwierf dus alleen over het schip. In de whirlpool zaten mensen met witte wijn. Een dek hoger, op het basketbalveld was de Mediterranee een oorlog aan het uitvechten. Italianen versus Spanjaarden.
Over de joggingbaan liepen mannen hard die overduidelijk in het dagelijks leven nooit hard liepen. En in de klimwand hingen Duitsers. Ook bij de film over een boze taartenbakker was het druk. Alleen in de bibliotheek was niemand.
De scheepsarts had ondertussen een wonder verricht. Tegen borreltijd was de fotografe weer in leven en konden wij naar een Broadwayshow. Na afloop, in het Franse restaurant, zag ik mevrouw Nomad echter weer de kleur van haar designer jurk aannemen.
“Misschien moet je heel hard gaan hoesten”, zei ik behulpzaam en reikte mijn zakdoek aan. “Dan mag je zo van boord. Gaan we lekker kamperen in Koerdistan.”
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Dit verhaal is gemaakt op uitnodiging van Cruise Travel, die ons vroeg de inauguratie van de Norwegian Getaway bij te wonen.
Meer damesverhalen? Lees ook:
Praktische informatie:
- Informatie over diverse cruises van Cruise Travel
- Informatie over de Norwegian Getaway
Dank je wel Mandy. Wij vonden het ook erg leuk om jou te leren kennen.
Mooi verslag. Mensen zijn op een cruiseschip altijd een soort van kameleon. Van elke kleur dat je krijgt (blauw stikkend, rood verbrand, groen zeeziek enz), er is altijd iets in die kleur knallend aanwezig. Zeker bij Norwegian.
Ik vind het zelf een heerlijk fenomeen om tal van rondreizen even een keer te doorbreken. Even niet alles in en uitpakken, even niets regelen en gewoon aanschuiven en even een stadje inwandelen.
Leuk verhaal en nog leuker deze week: onze kennismaking! Dank voor het delen!
Hoi Randy, we moeten eerlijk bekennen dat we het stiekem erg leuk vonden op zo’n cruise. Mevrouw Villager heeft zelfs al door de brochure lopen bladeren:) Het was zeker leuk je op de Vakantiebeurs te hebben ontmoet.
Wat een fijn verhaal! Ik lees dit met een glimlach van oor tot oor. Heb van jullie genoten, blij dat jullie mee waren. Goeie actie om de ijsbar in te komen trouwens! 😉 Groeten aan de meneren.
Dank je. De meneren groeten terug. Meneer Villager is wat wrokkig omdat hij niet in het verhaal voorkomt. De bibs vonden wij ook mooi!
Prachtige foto die van de bibs van de Getaway. Vergeet ik te zeggen! 🙂
Weer een prachtig verhaal, Anneke! Ik zie die enorme cruiseschepen altijd liggen in de haven van Sydney en vraag me dan af hoe het zou zijn op zo’n schip en wat mensen daar toch leuk aan vinden. Nu weet ik het, zonder daar een enorm bedrag voor hoeven te betalen. Bedankt! Trouwens, die ijsbar lijkt me wel heel erg leuk.
Ha Janneke dank je wel, toch zouden wij graag nog eens meegaan. Want we hebben een top weekend gehad.
HAHA, wat een leuk verhaal. En wat een strenge controle hè voor we het schip op mochten? Ik mocht meteen mijn atoombom weer inleveren :-(. Leuk om jullie verslag te lezen, en leuk jullie ontmoet te hebben!
wij vonden het ook leuk om jou te leren kennen. Zo’n cruise is wel netwerken:)
Heerlijk verhaal, hardop voorgelezen aan mijn meneer om uit te leggen waarom ik opeens zo zat te grinniken. Ik zal mijn kledingkeuze voor de Hurtigruten voor de zekerheid proberen af te stemmen op groen…
Dank je wel Sandra, heel verstandig dat groen, maar hou er rekening mee dat op de Hurtigruten alles wit is. Kijk er onze Noorwegen repo’s maar op na:)
Erg leuk verhaal en nog leuker om het weer eens door de ogen van een ander te zien.. Zeker als het op de echt Nederlandse manier wordt bekeken. Zelf elke 2 weken vanuit Sydney varende op een soort gelijk zeekasteel is zo’n perspectief altijd weer een opsteker! Prachtig!
Ha Arjen, dank dat je het leuk vindt enne… we zijn niet te beroerd om de Australische kant van het verhaal te komen belichten hoor!
Hoi hoi, wat een leuk verhaal! Stiekem even onder werktijd gelezen. Groetjes, Justine
Dank je wel. Stiekem even onder werktijd geantwoord.
Interesting post!
Never knew you read Dutch Alex:))
Wat een heerlijk verhaal; goed verslag van een top weekend! Volgende keer door naar de Caribbean! Ik mis alleen een foto… 😉
Dank je wel. Enne sommige foto’s zijn nu eenmaal voor een select gezelschap:))