‘Zwemmen in een verboden meer, leren schieten’, zeiden buitenlandse vrienden over hun daad van verzet tegen boze machten groter dan henzelf, Ik vroeg me af wat wij eigenlijk deden in deze bizarre tijden, Plegen we ook verzet? En zo ja, hoe dan?

Dit gaat over mijn kleine verzet. Ik heb getwijfeld of ik het zo mag noemen. Het is immers niet groot, niet wereldschokkend, sterker nog, er ligt geen hond van wakker. En toch heb ik het gedaan. Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat de trigger was. De aanloop ernaartoe verliep schokkerig.

Ik neem afscheid van de Internationale Schakelklas. Met zwaar gemoed, want ik had de leukste klas ooit. Maar ik ben ook boos. Boos op het onderwijssysteem.

Je bent er niet meer. Je gleed uit het leven, en daarmee uit het mijne, op het moment dat ik Madrid, 5 december boven een Sinterklaasgedicht schreef. Op nog geen tweehonderd kilometer van datzelfde Madrid, stopte jij met ademhalen.

Extremadura – Ik ben volledig ongeschikt voor elke vorm van bureaucratie. Ik mis tact en een vredelievend gen dat verhoedt dat ik bureaucraten wurg iedere keer als ze een nieuwe eis aan hun onmogelijke lijst toevoegen. Dus kocht ik een huis in Spanje.