In de aanloop naar de lancering van “Over elfjes en kogelgaten”, werd Villager geïnterviewd door de Gelderlander over ons boek, dromen en samenwerking.
Anneke zag destijds een foto van Nicole, gemaakt in Oeganda, een land waar ze kort daarvoor ook was geweest. Ze kwamen in contact en maakten een afspraak. ‘We moeten iets samen doen’, stelden ze. Dat ‘iets’ werd een verhaal in Spanje.
De liefdeskaravaan
De Doesburgse journalist en Amsterdamse fotograaf trokken eropuit voor een reportage over het fenomeen ‘liefdeskaravaan’: Boer zoekt vrouw in een Spaans jasje. Bussen met vrouwen trekken de dorpen in, op zoek naar minnaars en toekomstige echtgenoten. “Dat verhaal wilde ik al heel lang maken.”
Het was het begin van een vruchtbare samenwerking. Eentje die intussen heeft geresulteerd in een eerste boek: Over elfjes en kogelgaten. „We zijn van origine toch de bladen en boekenmakers. Het is mooi om iets van jezelf in handen te hebben.”
Over elfjes en kogelgaten
Begin november ligt er in de handel een reisboek met daarin reportages over zes bestemmingen. Het boek besteedt aandacht aan natuur en landschappen. En vooral aan het leven in kleine, opvallende gemeenschappen. „We hebben gezocht naar echt desolate plekken.”
De boekenmakers trokken onder meer naar Vik in IJsland, een plaats bij een gevaarlijke vulkaan die vrijwel iedere tachtig jaar vuur spuwt. „Het is nu alweer meer dan tachtig jaar geleden dat het mis ging. Maar de bewoners, die lijken zich er totaal geen zorgen om te maken.”
Tory Island
Sommige reisverhalen zijn opvallend, soms onrealistisch. Zo reisden de twee naar het Ierse Tory Island, een eiland van 5 bij 1 kilometer dat
125 koppen telt. ’s Winters zitten de eilandbewoners soms vier weken gevangen.Wat zeg je tegen elkaar
als je altijd weer diezelfde mensen tegenkomt? vroeg Anneke zich af.
“Het is, hoe zal ik het zeggen, een bijzonder eiland. Het heeft nog een koning. We zijn bij hem op audiëntie geweest… In de kroeg. Hij maakte zich zorgen over de werkloosheid en de kwaliteit van de veerboot. Het absurde hebben we geprobeerd vast te leggen.”
Noorwegen
De verhalen zijn meestal per toeval ontstaan. Zoals in Noorwegen. Anneke en haar vaste fotograaf wonnen een reis. Het verzoek was de leuke kanten van langlaufen in Noorwegen in te blikken in een reisreportage. „Ik ben helemaal niet sportief, hou op.We zochten wat anders.”
In het hotel spelde ze een verhaal in de krant. Het ging over een jonge dame, een twintiger die huskyhonden ment en deelneemt aan marathons. Ze bleek in hetzelfde plaatsje te wonen. “We belden haar op en vroegen of we mochten langskomen. Was geen punt.”
Intrigerende verhalen
Een dag later stapten zij op het erf van de boerderij en zagen ze hoe de dame elandpoten tot een bloedsoepje hakte. Een maaltje voor de zes husky’s. In de bergen, het oefenterrein, tekende Anneke intrigerende verhalen op. Over het afmaken van oude honden, de manier waarop de dame zich staande houdt in een mannenwereld en de zorgen om klimaatverandering.
Indrukwekkende verhalen zijn het, stuk voor stuk. Ze bieden een inkijkje in uiteenlopende gemeenschappen. Ze zullen de kassa na de boekpresentatie niet doen rinkelen, vermoedt ze. Maar heel misschien dat de wereld een klein beetje mooier en beter wordt van haar boek, hoopt ze stiekem.
Vluchtelingenkamp Irak
“Waar ik zelf regelmatig aan terugdenk is het moment in een vluchtelingenkamp in Irak. Een Syrische vluchteling tikte me op de schouders. ‘Ga mee koffie drinken’, zei ze. In een mooie, ronde doos zaten porseleinen kopjes met gouden randjes. Ik dacht: die neem je toch niet mee als je op de vlucht bent? Ze zei: ‘Ik heb niet veel, maar als je mensen ontmoet, behandel ze dan met respect en geef ze het beste wat
je hebt’. Als je mensen dan hier over vluchtelingen hoort spreken…”
Tekst: Rik Booltink – Beeld: Jan van den Brink
