Is er een relatie tussen cowboys en tandpasta? Of meer specifiek, tussen cowboys uit Oregon en tandpasta? Ik zou deze vraag nooit hebben opgeworpen als ik niet op een dag zonder tandpasta in Bend verzeild raakte. Een outdoorswalhalla tussen besneeuwde bergtoppen, kronkelende kreekjes en vreemd genoeg cowboys met hagelwitte tanden.
Bend Oregon
Bend ligt in het hart van de noordwestelijke staat Oregon. Een mekka voor outdoor-liefhebbers met zijn besneeuwde bergtoppen, donkere wouden en kronkelende kreken die water leveren voor de brouwerijen als Deschutes en 10 Barrel. Maar tandpasta bleek een schaars goed.
Op de spiegel in het hotel hing een briefje dat ‘mocht ik toiletartikelen missen’, ik slechts een telefoontje verwijderd was van iemand die zich direct naar mij toe zou spoeden. Met een tube tussen de parelwitte tanden zouden ze discreet op mijn deur kloppen om mijn ongemak te verhelpen.
Chocolate chip cookies
“Uh dat is de theorie”, antwoordde de dame van de receptie die mij bij het inchecken nog goedhartig een chocolate chip cookie formaat pannenkoek had toegeschoven. Diezelfde cookie die nu tussen mijn tanden plakte. “Maar de praktijk is dat we momenteel door onze voorraad tandpasta heen zijn.” Bij wijze van troost, schoof ze me een liter mondwater toe.
Ik besloot Bend te verkennen en op zoek te gaan naar een supermarkt. Bend ligt aan de voet van het Three Sisters wildernis park. Een vulkanisch gebergte met drie toppen. Vanuit Portland was het landschap afwisselend cowboybruin en dan weer het
donkergroen van de naaldwouden geweest.
Microbrouwerijen
’s Zomers wordt het stadje overspoeld door toeristen die op Deschutes River en de omringende meren als Sparks Lake kanoën en kajakken. ’s Winters is het een geliefd ski-resort. En in die ene maand dat het zomer noch winter is, kun je je hart ophalen in de vele microbrouwerijen.
Ik slenterde langs winkels vol rugzakken en thermosflessen in alle maten en kleuren, vintage meubelen, Native American kunst uit het nabijgelegen Warm Springs reservaat, wijnhandels en een whiskystokerij. Maar nergens tandpasta.
Warm Springs
“Wallgreen”, opperde de receptioniste. “Is dat ver?, had ik gevraagd. “Nope just three blocks down the road honey.” Amerikanen denken in auto’s, niet in wandelaars. Iets is ver of niet op basis van een autorit. De drie woonblokken die ik moest gaan, lieten zich niet identificeren als woonblokken. Er waren een paar huizen en toen liepen de weg en de stoep uit op niets.
Het niets bestond uit stroken land, het gras verdord door de aanhoudende droogte. Midden op de stoep had iemand een sproeier gezet in een poging een stuk bruin naar groen te doen verkleuren. Ik liep twintig minuten, had nog geen blok huizen gezien, laat staan drie, en kwam niemand tegen. “Adopt a road!”, smeekte een bordje boven de stoep. Ik vroeg me af voor wie de smeekbede bedoeld was. En of ik mijn man dit jaar een stuk weg voor kerst moest geven.
Typisch Amerikaans
Ik liep nog eens twintig minuten in de wereld die Bend heette. Niemand op de stoep maar ook op de nog te adopteren weg reed geen auto. Bend mag dan het walhalla van de outdoor activiteiten zijn, aan outdoor stoepwandelen doet kennelijk niemand.
Er verschenen een paar gebouwen in mijn blikveld. Een typische Amerikaans congregatie van hardware stores, een benzinestation, motels en liquor stores. Ik liep de 7-Eleven in. Op de afdeling persoonlijke verzorging worstelde ik me door rijen maandverband, 60 soorten pijnstillers – Amerikanen lijden veel pijn – bakken vol shampoo en tandenborstels. Maar geen tandpasta.
Daklozen
“Nope, we are all out”, zei de vrouw achter de toonbank. Ik begon achterdochtig te worden. Ofwel was er een congres van Amerikaanse tandpastaverkopers in Bend die alle tandpasta had opgekocht ofwel, en dat was een buitengewoon deprimerende gedachte, ze poetsten gewoon hun tanden niet.
Buiten voor de 7-Eleven zaten twee daklozen in het zonnetje met een handgeletterd bordje waarop ze sierlijk hun wensen kenbaar maakten: paraplu, hygiënische doekjes, hondenvoer. Blijkbaar hadden zij geen gebrek aan tandpasta.
Ik stak de verlaten weg over naar Wallgreen. Amerika’s grootste drogisterijketen.
Cowboy
Ik stond net op het punt de winkel binnen te gaan toen een cowboy op een motor me aansprak.
“Annie?” Hij zette zijn helm af en keek me bevreemd aan. Nou heet ik wel geen Annie, maar omdat er in de verste verte niemand anders te zien was, vreesde ik dat hij mij bedoelde. De man was tegen de 50. Haar dat in de nek krulde, cowboylaarzen, een zakdoek om zijn hals. Hij boog zich over het stuur van zijn Harley en keek me indringend aan. “Waarom heb je me niet terug gebeld?” “Sorry?”, reageerde ik verbouwereerd. Eerlijk gezegd vond ik de situatie nogal verontrustend. Deze cowboy veronderstelde dat vrouwen hem belden. Wat was er mis met de ouderwetse lasso?
Elektriciteit in Amerika
“Sorry? Is dat alles wat je te zeggen hebt.” De cowboy was kennelijk boos. Ik keek om me heen en wachtte af. We stonden bij een kruispunt. Boven ons deinden verkeerslichten aan kabels. Over die kabels was de afgelopen dagen veel kritiek geuit. “Hoe was het toch mogelijk”, vroegen kranten zich af, “dat in Amerika elektriciteit nog steeds boven de weg hing, zodat ze met iedere orkaan die het land teisterde, zonder stroom zaten?” De cowboy deed opnieuw zijn mond open en ineens zag ik het: hij had de witste tanden ooit. Ze gaven bijna licht. Dus hij gebruikte wel tandpasta!
Cowboyliedjes
“Ik dacht dat we het leuk hadden gehad in die danshal. Dat er iets tussen ons was dat het waard was te onderzoeken?” Nu was het mijn beurt om mijn mond open te doen, al was het maar uit protest, maar ik deed m gauw weer dicht want ik had m’n tanden niet gepoetst. Ik dacht aan de cowboyliedjes die ik op weg hier naar toe had gehoord. Waarin mannen hun cowgirls bezingen als: hotter than the 4th of July of My little Kansas princes. Maar over de liefde die het waard was te onderzoeken, zong er niet een. Veruit de meeste liedjes gingen over vrouwen die geslagen werden. Het leven van een cowgirl gaat over cowshit.
Danshal
“Danshal?” Ik greep me vast aan het laatste woord dat mijn door jetlag geteisterde brein registreerde. Ik heb ooit een les western line dancing gevolgd. In een poging groepsvorming onder het personeel te bewerkstelligen, had mijn toenmalige werkgever – een wanna be cowboy – ons hiervoor opgegeven. De groepsvorming vond vrijwel direct plaats. Ik hoorde bij de groep kanslozen die aan de kant moesten blijven omdat ze continu de verkeerde kant uithuppelden. Ik wist dan ook tamelijk zeker dat ik me niet in een danshal had vertoond. “Dus wat is je excuus?”
Parelwitte tanden
Ik had geen excuus en overwoog de cowboy te vragen of hij me wat tandpasta kon lenen. Ik bedoel, we hadden kennelijk onze gevoelens voor elkaar al onderzocht dus dan kun je ook best wat bezittingen delen. Maar de cowboy was niet in de mood voor sharing want ineens kletste er een klodder spuug voor mijn voeten. Woest startte hij de motor, riep voor all duidelijkheid nog even: “fuck you” en reed toen weg. Met parelwitte tanden de zonsondergang tegemoet. Dat wel. 
Tandpasta dan maar. Ik liep Wallgreen in. Het leuke van Amerikaanse drogisterijen is dat ze werkelijk alles hebben om je beter te laten voelen: Prosecco, streekromannetjes, motorolie, slingers. En geloof het of niet ze hadden zelfs tandpasta. Ik probeerde te bedenken of ik liever tandpasta met colasmaak of toch liever met wasabi wilde.
Tandpasta met wasabismaak
“Hey Annie, weet je waar de lotion staat?” Ik draaide me om naar een vrouw die me afwachtend aankeek. “Geen idee”, zei ik. “Sweet Jesus”, riep de vrouw uit. “Dit personeel wordt steeds dommer.” Ik keerde me weer om naar de tandpasta. Mijn oog viel op tandpasta die in één dag mijn tanden tot het witste wit zou bleken. Mits ik het goedje dan wel 20 minuten in mijn mond wist te houden zonder door te slikken, want anders zou ik onmiddellijk met een ambulance afgevoerd moeten worden. Het was verleidelijk, maar toen dacht ik aan de cowboy met de hagelwitte tanden. Ik rechtte mijn schouders en deed een greep in de bak. Annie ging voor de tandpasta met wasabismaak. Tekst: Anneke de Bundel – Beeld cowboy: Guillaume de Germain | Unsplah, overig beeld: Shutterstock Dit reisverhaal kwam tot stand op uitnodiging van Travel Oregon, Travel Portland, BuroSix en niet op uitnodiging van een tandpastafabrikant.
Meer Oregon? Lees ook:
Wij lazen voor Oregon:
- Cheap bastards guide to Portland
- The Oregon Trail, Francis Parkman, Jr.
- The Journals of Lewis and Clark, Meriwether Lewis
Oregon praktisch:
- KlM vliegt rechtstreeks naar Portland voor ca. € 780,00.
- In Portland geen wachttijden bij douane.
- Voor de VS heb je een visum nodig, Esta geheten.
Wat een heerlijk verhaal! Ik hou van hoe je die ‘desolated’ sfeer omschrijft. Dit zijn volgens mij ideale plekken om volledig op te gaan in het reizen en de omgeving. In dat weidse en uitgestrekte land zijn de mensen heel erg met hun eigen community bezig en het is mooi hoe jij dat herkent en opschrijft. Dit is waar voor mij reizen over gaat: (tijdelijk) deel uitmaken van de lokale gemeenschap (en dat ze je dan voor ene Annie aanzien, dat maakt het alleen maar interessanter!).
Ik heb veel gezien over Portland en Oregon de afgelopen tijd. Lijkt me een heerlijk gebied.
Dank je wel Emiel. Fijn om te horen. Ik had bijna deel van een cowboyduo uitgemaakt:), als dat geen gemeenschap is, weet ik het niet meer. Oregon is zeker een aanrader ook met kinderen. Hartelijke groet van Annie.