Er zijn beroepen die ik, om uiteenlopende redenen, niet ambieer. In een glitterpakje met een decolleté tot aan mijn kruis in een trapeze hangen, is er één van. Ook voel ik geen enkele behoefte tikkertje met een hert te spelen om het vervolgens voor z’n harses te knallen. Tevens ben ik totaal ongeschikt als zelfmoordterrorist omdat ik geen flauw benul heb waar een mens zo gauw 72 maagden laat.
“Pardon??”
“Nou ik wil ook wel eens ervaren hoe dat is om eens niet van een bergtop te storten of in Noordpoolwater rond te dabberen.”
Promotiefilm
“We hebben het over een pro-mo-tie-film”, zei de fotografe op een toon die duidelijk maakte hoe ze mijn intellectuele vermogens inschatte.
Nu komt de fotografe wel vaker met voorstellen die vooral bedoeld lijken te zijn om mijn grenzen te overschrijden. “Ik hoef niet met mezelf geconfronteerd te worden, ik ken mijn beperkingen”, roep ik dan steevast. “Oh duidelijk. Nog volop in de ontkenningsfase”, zegt ze dan en voor ik het weet zit ik op een cursus vuurlopen.
Brandwondencentrum Beverwijk
Van vuur, zo beweerde de cursus, leer je jezelf beter kennen. Helemaal ongelogen was dat niet want ik heb nooit geweten dat ik zo snel kon lopen. Ik was nog niet aan brandwondencentrum Beverwijk ontsnapt, of Nomad had bedacht dat ik uit wel eens uit een vliegtuig kon springen.
Zelf hoeft de dappere en immer inventieve fotografe natuurlijk niet deel te nemen aan deze levensbegrenzende activiteiten. Ze moet ze immers fotograferen.
Geen voetjes
Ik stel me altijd voor hoe ze na een toch wat dramatische afloop rustig verklaart: “Waarom Villager geen voetjes heeft op deze foto? Nou dat ging niet helemaal soepel na een potje vuurlopen maar volgens de vuurinstructeur werkt het heel bevrijdend om zonder voeten door het leven te gaan. Nooit meer last van kalknagels.”
Overigens is Nomad om onduidelijke redenen, laatst wel uit een Cessna gesprongen. Nou ja gesprongen? De gemartelde en gedrogeerde Argentijnen die in de jaren zeventig door de militaire junta uit vliegtuigen werden gegooid, hadden nog meer leven in zich.
Koffietijd
“Je zult zien dat we met zo’n filmpje binnen no time bij programma’s als Koffietijd mogen aanschuiven” zei ze opgewekt, toen ik vroeg waarom we eigenlijk een filmpje gingen maken.
Koffietijd. Voor wie het niet kent… een programma waarin twee hersendode dames met oer-Hollandse namen als Quinty Trustfull en Pernille La Lau prangende kwesties behandelen. Kwesties als wat te doen als uw konijn ontsnapt met kerst of heeft u ook zo’n last van seks bij volle maan?
De dag dat ik filmster werd
Kennelijk had Nomad deze aflevering niet gezien, want ze was druk bezig een filmcrew op te trommelen. “Zo de regie en de DOP en de eerste AC’s heb ik geregeld”, verzuchtte ze. Ik had geen flauw idee waar ze het over had, maar het deed me aan drank denken dus ik maakte me niet al te veel zorgen.
De dag dat ik filmster werd staat me nog helder voor de geest. Het was een dag bij uitstek geschikt voor het verfilmen van de zondvloed. De regen gutste op het dak van de auto toen ik door een nat Nederland naar Soest reed.
De boswachter
Niet de eerste keus van de regisseur maar op de oorspronkelijk locatie kregen we geen toestemming van de boswachter omdat hij geen commerciële activiteiten in zijn duinpartijen duldde. Blijkbaar stelde de boswachter meer vertrouwen in mijn acteertalent dan ikzelf.
Nu moesten we naar een locatie waar je met de auto niet kon komen. Hier werden we opgewacht door mannen die zich voorstelden als gaffer, clapper, loader, of gripper. Ik zou er weldra achter komen wat gripper inhield.
De gaffers en de clappers
Met kruiwagens vol apparatuur zwoegden we door de manshoge duinen, waarbij ik bij iedere tocht terug naar de auto hopeloos verdwaalde. Terwijl de gaffers en de clappers in de stromende regen een rond spoorbaantje voor de rijdende camera aanlegden, stonden Nomad en ik op aanwijzing van de regisseur onder een boom ons haar pluisvrij te houden en vier hele regels tekst te stampen.
En toen braken onze fifteen minutes of fame aan. Twee feitelijk, maar een kniesoor die daar op let. De spanning steeg. Alle honden werden door de regisseur uit het duingebied verbannen, voorbij huppelende kinderen met de dood bedreigd.
Onze grote doorbraak
Het was erop of eronder. Dit zou wel eens onze grote doorbraak kunnen worden. Tot het uiterste gespannen stond ik in het zand toen de regisseur “We doen voor Villager effe een Tom Kroesje”, riep en dreigend mijn kant uitkeek.
De gaffer en de loader of was het de clapper, grepen me onder mijn oksels en tilden me op een kistje. Tom Cruise schijnt al zijn speelfilms op kistjes door te brengen zodat zijn geringe postuur op het witte doek indrukwekkend lijkt tegenover zijn vrouwelijke tegenspelers.
Rondwandelen
En nog was het moment voor de eerste take niet aangebroken. Een verblindend mooie jongen ging voor me staan en zei: “niet schrikken ik ga even bij je rondwandelen.” Voor ik wist wat er gebeurde schoot zijn hand via mijn decolleté mijn jurk in – ik probeerde te bedenken of ik wel een bh aanhad, van de onderbroek was ik zeker – terwijl zijn andere hand via mijn kruis onder mijn jurk naar boven wandelde.
Ergens ter hoogte van mijn boezem vonden de handen elkaar en plakten vakkundig een microfoon vast. Aha dit was dus de gripper dat leek me duidelijk.
Tekst opzeggen
En toen was het moment dan toch echt daar. Het bordje klapte en take 1 ging van start. De camera reed in twee keer een minuut de spoorrails rond. Eerst mocht Nomad een minuut spreken en dan rustte op mij de gekmakende taak zonder haperen de tweede tekst op te zeggen omdat er niet geknipt kon worden. De angst voor mislukking verlamde me.
Langzaam werd het donker, zelfs de regen gaf de moed op. Bij take 78 troostte de gripper me door de boel nog eens stevig vast te plakken. Nomad was inmiddels al uren naar huis, de regisseur in slaap gesukkeld toen ik rond middernacht eindelijk grip op mijn vier regels kreeg. Een actrice was geboren.
Ps. Pernille en Quinty hebben nog niet gebeld maar het antwoord op hun eerste vraag kan ik al vast verklappen: Bij een volgende grensoverschrijdende activiteit wordt Nomad, gestoken in een glitterpakje, bij volle maan door een gripper van een brandende duintop geworpen. Met toestemming van de boswachter.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Twan Peeters
