Er zijn mensen die beweren dat de voorbereiding van een reis de helft van de lol is. Ik weet niet waar die mensen doorgaans hun vakantie doorbrengen, maar dat kan nooit in Rusland zijn.
“Met wie spreek ik?”
“Met Gerda van hét Visumburo. Ik probeer u al een week te pakken te krijgen.” Ik vertelde Gerda van hét Visumburo dat ze van geluk mocht spreken dat ze me überhaupt aan de lijn kreeg, omdat ik zelden geblokkeerde nummers beantwoord. Maar waarom had ze m’n voicemail niet ingesproken en een nummer achtergelaten als het zo dringend was?
Een volstrekt zinloze suggestie, ontdekte ik later. Hét Visumburo kan slechts bereikt worden via een zenuwslopend druktoetsproces, waarbij je er steevast uitgeknikkerd wordt zodra je met een medewerker doorverbonden dreigt te worden. Maar dat wist ik toen nog niet.
Visum
Plompverloren zei Gerda: “Jullie visumaanvraag is niet in orde. “Niet?”, herhaalde ik verbaasd, denkend aan de hoeveelheid tijd die we hadden gestoken in het foutloos invullen van zeventien aanvragen. “Niet” of misschien zei ze ook wel ‘njet’, dat was lastig te verstaan.
“Nee, de kantlijn die u bij uw aanvraag hanteert is te ruim. U bent uitgegaan van 0.5 millimeter bij het printen maar dat moet 0.3 millimeter zijn. Hmm, ik zag haar punt. Deze geometrische misstap zouden de Russen niet lichtvaardig opnemen.
“En nu?”, vroeg ik. “Opnieuw dus”, zei Gerda vrolijk. Het was de laatste keer dat ik haar vrolijk aantrof.
Socialistische heilstaat
En dus printten wij zeventien nieuwe visumaanvragen uit, berekenden minutieus de kantlijn, vulden wederom het geloof van ons huisdier in en beloofden, met de hand op ons verdorven Westerse hart, dat het paspoort twee pagina’s na elkaar maagdelijk wit zou blijven. Vervolgens stuurden we de hele boel met een pizzakoerier naar Amsterdam.
De volgende morgen bracht ik telefonisch door, net als de vele wachtenden voor mij. Tegen het middaguur kreeg ik een medewerker aan de lijn. Nee, Gerda kon ik niet spreken. Die had het te druk. En nee, ze ging nou echt niet voor me kijken of alles nu in orde was. Ze had nog meer te doen. Klik.
Om je alvast aan de geneugten van de voormalige socialistische heilstaat te laten wennen, word je door de medewerkers van hét Visumburo uitgebreid in de Oostbloketiquette ingewijd. Heb je net uitvoerig je probleem uit de doeken gedaan, wordt er opgehangen.
Onbeschoftheid
Speciaal voor de Ruslandgangers wordt ieder gesprek met een verveelde zucht ingeleid en ik verdenk ze ervan dat ze voortdurend met hun ogen rollen. Onbeschoftheid en minachting vormen de hoofdingrediënten van de bejegening.
Gelukkig trof ik uiteindelijk een zwakke schakel die mij een geweldig aanbod deed: “Ik maak vanmiddag uw envelop open en als het niet in orde is, bel ik u morgenochtend direct.”
Natuurlijk belde er de volgende morgen niemand. En natuurlijk was het niet in orde. We hadden inmiddels een telefoonpanel in het leven geroepen waarbij zes man 24/7 naar hét Visumburo belden. En zo vernamen wij dat er ditmaal iets niet in orde was met de printerinstellingen van onze computer.
Fout
Het zit namelijk zo: je krijgt de aanvraagformulieren per mail gestuurd. Dan zou je wellicht geneigd kunnen zijn die uit te printen. Hélémáál fout!
De bedoeling is de printer in te stellen op de nulschaal en dan naar het onderhoudsmenu te gaan. Daar stel je de IMC instellingen in. Dan vink je bij geavanceerde instellingen de Russische kleuren rood, blauw en wit aan.
Bij het kopje onderhoud ga je naar printerinstellingen en lijn je de koppen handmatig uit waarbij je natuurlijk wel rekening houdt met de voorgeschreven 0.3 millimeter. Vervolgens schakel je het hoofd Technische dienst in en dan… – ik herhaal – en dan ga je de boel uitprinten. Pizzakoerier opnieuw naar Amsterdam. Het was inmiddels woensdagmiddag.
Donderdag mediteerde ik op de tekst van hét antwoordapparaat. Een stem deelde mee dat alle info die ik telefonisch verlangde, ook gewoon op hun site te vinden was. En inderdaad vermeldde de site dat onze zaak in behandeling was. Wat ze niet vermeldden was dat het visum opnieuw afgewezen was.
Russisch eelt
Opnieuw? “Inderdaad “, zei Gerda en ze klonk allang niet vrolijk meer. Ik had inmiddels wat Russisch eelt op mijn ziel gekweekt en begon dus te zuchten en met mijn ogen te draaien voor ik vroeg wat er nu weer aan scheelde. “Ziet u, de uitnodigingen die de Russen u hebben gestuurd, zijn niet in orde. De namen van de genodigden zijn met de hand geschreven en dat had geprint moeten zijn.”
Maar die uitnodigingen liggen al vijf weken op uw bureau. Dat had u toch wel eerder kunnen zien?”
“U denk toch niet dat we ze zolang van te voren al in behandeling nemen?”
“Maar waarom moet ik dan vijf weken van te voren … afijn. En nu?”
“Nou u typt gewoon de namen op een vel, plakt dat op de uitnodiging, kopieert dat en stuurt het naar ons.”
“Pardon?” zei ik. “U suggereert dat een volk dat over 0,2 millimeter valt, dat de printerinstellingen ter plekke verzint, dat uitnodigingen in het cyrillisch op perkament kalligrafeert én voorziet van handgenaaide zegels uit stukken Russische vlag, dat die genoegen neemt met een grijs kopietje?”
Vervalsing
Niet dat we enige keus hadden. Dus togen we aan de vervalsing. De pizzakoerier, die inmiddels BMW reed, zoefde weer naar Amsterdam. Het was al vrijdag.
Natuurlijk belde niemand ons op maandag, noch op dinsdag. En evenmin lukte het ons panel om tot hét Visumburo door te dringen. Op zaterdag zouden we vertrekken. Op woensdag ontdekten we iets vreemds. Op de website verscheen de mededeling dat onze visa de dag voor vertrek zouden klaar liggen.
Volledig relaxed stapten wij die zaterdag het vliegtuig naar Moskou in. Wij keken niet op of om toen de Russen hun, als handbagage verpakte plunjezakken in onze schoot wierpen.
Evenmin deden we moeilijk toen er mensen in het gangpad een sigaretje rookten. En natuurlijk vonden we het volkomen vanzelfsprekend dat niemand bij de landing ging zitten. Dat kon ook niet want de Russen hadden hun hutkoffers op de stoelen geplant.
En wij begrepen best dat die ene man, nu hij toch al stond, ook maar meteen de rest van de handbagage uit het compartiment boven hem ging pakken. Dat alle Russen toen het landingsgestel de grond raakte, bij de piloot naar binnen schoven vonden wij geen enkel punt.
En eerlijk gezegd liet het ons ook koud toen na de landing bleek, dat een van onze paspoorten ontbrak.
Visumburo, dank, we hadden ons geen betere training kunnen wensen!
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Shutterstock
Rusland praktisch:
- Vraag het visum ruim op tijd aan, zeker 6 weken van te voren
- Wil je je visum online aanvragen? Dat kan binnen 5 minuten bij E-Visums.nl
Vliegen op Rusland:
- Vliegtijd Moskou 3 uur
- Tijdsverschil Moskou +3 uur
- Voor vluchten naar Rusland
Bikkels zijn jullie
Hele harde bikkels:)
Voortaan gewoon de papieren inleveren bij een reisbureau dat ervaring heeft met Rusland. (Eurocult, bijvoorbeeld). Kost wat extra’s, maar nou ja. Wel ruim van tevoren, want het blijft een onvoorspelbaar proces.
Ja baas! Maar ja dan hadden we geen verhaal gehad:))
Het leukste aan het (zeer onderhoudende) verhaal vind ik nog dat je bij de praktische informatie de website van hét Visumburo vermeld. Ja, inderdaad: hét Visumburo is onderdeel van CIBT… 🙂
Frank, we hold no grudges:) Als gezegd; het was zeer leerzaam en we zijn er ze zeer dankbaar voor. Zeer goede training ook voor landen als Israël, waar ik daarna heen ging.
vermeldt…
Nou Anneke, ineens komt de herinnering van onze Transsib naar boven. Naast alle visumburostress en andere voorbereidingsperikelen, stonden we midden in de nacht stil midden in Siberie. De rechtstreekse vlucht van St. Petersburg naar Vladivostok, bleek toch niet zo rechtstreeks te zijn. Twee landingen hadden we onderweg. Een vertraging in de vlucht van negen uur en twee tussenlandingen later, vonden de Russen heel normaal. Wij, vijf volwassenen en Sam toen baby, dachten daar totaal anders over en we waren bijna verbaasd dat we ooit in Vladivostok aankwamen. In plaats van een overnachting aldaar, konden we bijna onmiddellijk door de trein op…..En dan is het inderdaad goed dat je de visumburotraining gehad hebt!
Het is een voorwaarde! Vijf weken afzien om je visum te krijgen is de minimale voorwaarde om daar te overleven!