Het wordt een bed bij de boer aan de voet van de Etna. Op een landgoed vol olijf- en citrusbomen. Bij een groot hek roepen we luidkeels onze namen tegen een ijzeren schermpje in een stenen pilaar. Dan rijden we een uitgesleten weggetje in. Slingerend hijst de auto zich omhoog. Langs een oude kar ooit voortgetrokken door paarden en bomen vol knalgroene citroenen.
Voor mevrouw Nomad staat agro gelijk aan camping en een camping is iets met afwasteiltjes, wc-rollen en heel veel zweet. Het is anders wel een eco- zwembad, antwoord ik vilein. “En dat is? “Nou dat ze het gebruikte douchewater afvoeren naar het zwembad. “Jakkes, echt waar?”, roept ze ontzet.
Slapen bij de boer op Sicilië
We zijn boven aan de heuvel gekomen en parkeren de auto voor een boerderij met bijgebouwen. “Welkom”, zegt eigenaresse Gabriëlla van landgoed Fondo Cipollate en knijpt ons in de arm. Het landgoed is al generaties in haar familie en een aantal jaar geleden besloot de voormalige politicologe het boerenhuis om te bouwen tot een luxe bed & breakfastaccommodatie.
Kortom lekker slapen bij de boer op Sicilië.Inmiddels heeft ze 11 kamers opgeknapt en allemaal liggen ze met een terras of een hangmatje prachtig tegen de heuvel. Gabriella heeft inmiddels meerdere prijzen voor beste accommodatie in de regio in de wacht gesleept.
Ze brengt ons naar een gerenoveerde stal waar we ondergebracht worden in twee kamers die met een tussendeur met elkaar in verbinding staan. Het is er heerlijk koel. De wanden zijn van grof steen en de kamer is ingericht met boerenantiek. Beddenwarmers en kannen sieren de muur. Alleen de luxe douche is van deze tijd.
Inglese no speak
Nomad is er ondertussen door Gabriella van overtuigd dat ze niet doodgaat in het zwembad. “Hier je ruikt zelfs het chloor”, zegt de eigenaresse terwijl ze de fotografe met haar hoofd naar de badrand duwt.
Ik maak ondertussen een ommetje op het landgoed. Achter een boom staat Gabriella’s man, de mooie meneer Cipolatte een sigaretje te roken. “Nee, sorry”, Inglese no speak”, zegt hij en houdt afwerend zijn handen op alsof hij bang is dat ik elk moment iets heel erg moeilijks kan gaan vragen.
De opa van Gabriella was destijds een belangrijk man in deze Oost-Siciliaanse regio, die met zijn landgoed veel werk verschafte. In de grote verbouwde schuur die als ontbijtzaal dienst doet hangen de familiekiekjes tussen landbouwgereedschappen.
“Het was geen makkelijke man”, zegt Gabriella als ze me op de vergeelde foto’s van een man bij een rivier wijst. Ik zie magere kinderen met grote ogen opkijken naar een man met een hoed.
“Hij was verre van geliefd.” Hoewel Gabriella geen diner serveert, heeft ze voor ons een karaf wijn, wat gerookte mozzarella, parmaham en druiven neergezet. Na het avondeten gaan we naar onze kamers en nestel ik me met een glas wijn op bed.
Buiten ligt de rotsige grijze vallei. Ergens onder mij stroomt de rivier de Alcantara die rechts richting zee loopt. Het is volle maan en ik verwacht ieder moment een huilende wolf op de bergtop. “Aaaaaaargh!”
Casa nostro
Uit de kamer van mevrouw Nomad komt ineens een ijselijke kreet. Mijn bloed stolt, ondanks de warme nacht, in mijn aderen. De Casa Nostro, de maffia, is het enige dat ik kan bedenken, al snap ik niet zo goed wat die in de kamer van een fotografe op een afgelegen landgoed moet.
Bij gebrek aan een fatsoenlijk wapen grijp ik de antieke beddenwarmer van de muur en sluip naar de kamer van mevrouw Nomad. Met een ruk gooi ik de tussendeur open. Ik zie niets. Nou ja behalve een gillende fotografe op haar bed. Maar in ieder geval geen enge mannen met een pistool tegen haar hoofd.
“Daar”, bibbert ze en wijst op een vlek op de muur. “Ik zie niets”, zeg ik. Met de beddenwarmer nog in mijn hand loop ik op de muur af. “Daar, kijk dan”, krijst ze. En dan zie ik een rups. Een rups? Beduusd, kijk ik haar aan.
Deze vrouw die in Mongolië paarden zag slachten en in Oeganda kindsoldaten fotografeerde, gilt een Siciliaanse vallei bij elkaar om een rups? “Het is geen rups, het is een worm die koorts veroorzaakt. Maak ‘m dood!”, krijst de fotografe nu volledig buiten zinnen.
Siciliaanse vallei
Een weinig verlichte eis voor een vegetariër. Behoedzaam haal ik het rupsje van de muur en negeer mevrouw Nomad. Het beest zal ik buiten zetten. Als ik de deur naar het terras open wil doen, geeft de deur niet mee. “De deur gaat niet open”, zeg ik nogal overbodig.
“Nee dûh”, zegt ze gepikeerd. “Die heb ik vergrendeld. Je weet maar nooit met die maffioso.” “Dus we zitten opgesloten met een levensgevaarlijke worm, concludeer ik. “Ja”, gilt de fotografe opnieuw. Ik ga naar mijn eigen kamer en zet het beest op het terras.
Even staar ik naar de bergen en dan zie ik uit mijn ooghoek hoe iets groots pijlsnel de bosjes in verdwijnt. De volgende morgen is meneer Cipollate in rep en roer. Met handen en voeten maakt hij duidelijk dat er een enorm beest op het terrein is geweest en behoorlijk heeft huisgehouden.
Olifant van Cipolatte
“Molto grande, molto pericoloso” herhaalt hij terwijl hij met maaiende armen de omvang van de dief aangeeft: iets dat het midden houdt tussen een olifant en een neushoorn.
“By the way”, zegt hij dan in vloeiend Engels: “could you please remove your car, it is blocking the passage.” “Wat had ie?”, vroeg de fotografe als we wegrijden. “Geen idee”, zeg ik. “Iets met een reuzenrups waardoor je vloeiend Engels gaat praten.”
Bij het hek zie ik hoe een hond zich door een gat in de afrastering in het hek naar buiten wringt. De vermeende olifant van meneer Cipolatte.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Meer Sicilië? Lees ook:
Sicilië in de literatuur:
- De leeglopers, Giovanni Verga
- De tijgerkat, Giuseppe Tomasi di Lampedusa
- Zo ook op aarde, Davide Enia
Hallo Anneke,
Dit verhaal doet me denken aan mijn belevenis op een camping in de buurt van Palermo, 42 jaar geleden. Wij waren uit geweest, en alvorens naar het toiletgebouw te gaan, had ik mijn tas achter gelaten in de tent en de rits van de tent gesloten. Bij terugkomst was de rits nog steeds dicht, maar de tas was gestolen.
Eerst lichtelijk in paniek, vervolgens verdacht ik een hond, die altijd over de camping rondliep en nooit een kik gaf of contact zocht. Wij zijn toen de langs de omheining gelopen en vonden een gat waar de tas voor stond, omdat hij hem niet door het gat in het hekwerk had weten te krijgen. Waar gebeurd.
Mooi verhaal! Jij kunt zo bij ons aan de slag:)