Hij is er. De gitarist. Smaller, ouder, de wangen dieper ingekerfd dan ik me weet te herinneren. Dat hij zou komen, wist ik. Hij was er eerder dan ik.
Ik hoor hoe op het terras de gitaar zachtjes wordt gestreeld. Hoe, door het louter beroeren van de snaren, Afrikanen gevangen worden genomen, met geweld ingescheept. Ik hoor hoe de gitarist ze al tokkelend naar Cuba vervoert waar hun ellendig lot muzikaal versmelt tot een rumba, een son. Gespeeld op een Catalaans terras.
Gitarist van de blauwe bergen
We ontmoetten elkaar in de blauwe bergen, de gitarist en ik. Wanneer weet ik niet meer, ik zou het kunnen nagaan als het belangrijk was. De bergen zijn verweven met muziek. Y yo si tu me quieres, seré tu esclavo mas fiel, -als je van me hield zou ik je meest toegewijde slaaf zijn -, jammert de melancholieke Javier Ruibal in een haarspeldbocht.
Iedere bocht, ieder ravijn roept een nieuw ritme op, een nieuwe muzikale gedachte. Hoor hoe de onlangs overleden Bebo Valdes over de toetsen glijdt terwijl de smartelijke kreten van flamencovirtuoos El Cigala uit de droge rivierbedding opklinken. Hoor hoe Buika’s zwarte zigeunerstem over de vulkanische vlakte van la Garrotxa huilt.
Zanger
Onze eerste ontmoeting vond plaats op het terras van de eeuwenoude boerderij waar hij soms optreedt. Met anderen, als er onder de vakantiegangers een muzikant of een zanger schuilt. Soms zoals nu, alleen. Vroeger zat hij op het stenen randje naast de deur van de bar.
Voor de excursies naar het hooggebergte en de oproepjes van lieftallige meisjes voor deelname aan een tekenwedstrijd.
Bandoneon
Met zijn strooien hoedje recht onder de klok. De genadeloze klok die aftikt tot middernacht als de muziek verstomt en tijd geen rol meer speelt. Soms verliest hij zich in een son, glijdt weg in een charanga. De gitaar krijgt even adempauze. De bandoneon neemt het over. Schuift een tango inéén. Een enkele vakantieganger waagt zicht op de stenen terrasvloer. Dan weer richt hij zich op een Catalaans liefdeslied.
Strikt om middernacht sterft de muziek als een barse Nederlander de deuren sluit, zonder vooraankondiging. Geen penúltima hier. Geen laatste ronde. Als Assepoesters verlaten we het bal. Als de Catalanen dienst hebben, sluit de deur pas na het wegsterven van de laatste tonen. Als ik snel loop kan ik ze bij de tent nog opvangen.
Kussen
Nu speelt hij tegenover de deur van de bar. De stenen rand blijkt te onrustig. Zijn gitaar heeft me naar het terras gelokt. We kussen elkaar. Hoe lang is het al weer geleden? Kom, ik schenk je wat in. Speel! Het publiek luistert niet. Ze schreeuwen in hun bier.
Hun mobieltjes produceren hun eigen muziek. Hun honden blaffen naar elkaar en viervoeters in de bergen. Zijn we ouder geworden? Gevoeliger wellicht? Is het publiek veranderd? “Zeg gitarist, kun je ook iets van Gamnamg style spelen? Ken je dat?” Als het middernacht is, gaan we braaf naar huis. Ik hoef niet meer te rennen om de laatste tonen op te vangen.
Gracias Guillermo, binnenkort zien we elkaar als ik je gitaar veilig naar Nederland breng.
Tekst: Anneke de Bundel
