Het valt nog niet mee de medemens een handje te helpen, ontdekte ik afgelopen week. Het begon ermee dat ik solliciteerde als taalmaatje. Er was een enorme vraag van mensen die wel wat hulp konden gebruiken bij het inburgeren. Dus meldde ik me aan.
“Hmmm, moeilijk, moeilijk”, mailden ze terug. Ze zouden even overleggen. Het was alleen wel zo dat ze eigenlijk bij voorbaat wel konden zeggen dat ze alleen op woensdag konden. Maar… ze kwamen er op terug. Ik hoorde nooit meer wat. Ik stuurde nog twee mails en gaf toen de strijd op.
Inmiddels ging ik aan de slag met een ander idee. De kinderen werden groot, hadden we niet nog een plekje voor een (vluchtelingen) kind nu het aantal asielzoekers door alle oorlogen en rampen toeneemt? De kinderen gaven aan geen bezwaar te hebben, dus nam ik contact op met Nidos, een organisatie voor wie wij in het verleden vaker kinderen hebben opgevangen.
Amersfoort
Gastouders gezocht, stond er met grote letters boven aan de website. Een mailadres was nergens te vinden. De telefoon dan maar. De mevrouw aan de telefoon was duidelijk aan een taalmaatje toe want ik moest een aantal keren herhalen wat ik wilde. “U zoekt gastouders en ik wil wat informatie”, herhaalde ik.
“Waar woont u?”, vroeg ze uiteindelijk. “In de buurt van Arnhem”, antwoordde ik. “Oh dan valt u onder Amsterdam, momentje.” Er volgde een onduidelijke conversatie op de achtergrond waaruit bleek dat ik kennelijk onder Amersfoort viel. “Ik verbind u door.” Nadat de lijn verbroken werd, besloot ik zelf maar naar Amersfoort te bellen.
Arnhem
“Waar komt u vandaan?”, vroeg opnieuw een vrouw die ik aan de telefoon kreeg. Even dacht ik dat ik weer Arnhem moest antwoorden, maar toen bedacht ik dat ze waarschijnlijk mijn afkomst bedoelde. “België“, zei ik. “Ja daar was ik al bang voor”, antwoordde ze. “Daar komen nog maar weinig vluchtelingen vandaan. Ziet u sinds de vorige keer dat u kinderen voor ons opving, is het beleid gewijzigd. We vangen alleen nog maar in cultuurgezinnen op.”
“Oh maar wij doen veel aan cultuur hoor”, antwoordde ik snel. “We hebben allemaal een museumjaarkaart.” Het bleef even stil.
“Ik bedoel dat wij Syrische kinderen bij Syrische gezinnen plaatsen en Somalische kinderen bij Somalische gezinnen.”Oh”, zei ik. Het leek me dat veel asielzoekers genoeg aan hun hoofd hadden zonder dat ze ook andermans kinderen moesten opvangen.
Affaire Yunuz
Ik dacht aan Erdogan en de affaire rond het Turkse jongetje Yunuz die door Nederlandse lesbische ouders werd opgevoed. In de rel die daar destijds op volgde, had de jeugdbescherming gezegd dat ze Yunuz wel in een Turks-Nederlands gezin had willen onderbrengen, maar dat zo’n gezin niet voorradig was.
Blijkbaar was er in Nederland in twee jaar tijd veel veranderd. Ik snapte het ook wel. De kans dat wij als niet-cultuur gezin ons achtjarige Somalische pleegkind illegaal in Engeland lieten besnijden was natuurlijk te verwaarlozen.
George Tobal
Ik dacht ook aan de voormalige vluchteling George Tobal van wie ik onlangs een voorstelling had gezien. “Soms wilde ik dat ik gewoon een Nederlandse jongen was, zonder al die oorlog aan mijn hoofd,” had hij na afloop verteld. “Dus u heeft ons niet nodig?”, vroeg ik tot slot. “Nee”, zei de mevrouw, “We kunnen u niet gebruiken.”
Terwijl ik daar over nadacht las ik een binnenkomend mailtje. Een vriendin vroeg of ik een kaart wilde sturen naar Syrische vluchtelingen in Jordanië. Om ze een hart onder de riem te steken, zodat ze wisten dat iemand aan ze dacht.
Visa
Ik schreef de digitale kaart en betaalde. Even later verscheen er een melding dat de verzending was mislukt. Je kon alleen betalen met Visa. Ik had geen Visa.
Hulpbehoevende medemens
Ik gaf het op. De hulpbehoevende medemens zat duidelijk niet op mij, maar op visarijke cultuurgezinnen met een vrije woensdag te wachten. De telefoon ging. Mijn oudste dochter. Afkomstig uit China was ze als tiener in ons gezin beland in een tijd dat cultuurgezinnen nog niet uitgevonden waren.
“Hey mam een Irakees meisje dat ik ken wil graag Nederlands leren. Woont bij jou in de buurt. Ken jij iemand die taalmaatje wil zijn?” “Helaas”, antwoordde ik, “zulke mensen ken ik niet.”
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Bizarre bureaucratie en vooral te triest voor woorden.
Yep, idioot!
Kafkaiaanse toestanden dus… as always. Maar het leven blijft sterker dan de bureaucratie, dus blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Alles veranderd. Zelfs onzinnige regels. Jouw kansen liggen vlak voor je neus.
Prettige dag trouwens Anneke.
Dank je, al is stilzitten niet echt ons ding:)
Prachtig opgetekend verhaal weer, hoe schrijnend ook. Je humor verlicht echter, al blijft het door sudderen…
Dank je wel.
raar land zijn we toch geworden, echt ongelofelijk!! Maar heb je al aan Nederlandse pleegzorg gedacht? Ja, vast wel, ik praat voor mijn beurt, dat soort opmerkingen zit je niet op te wachten. Toen ik welzijnswerker was, was ik blij met elke vrijwilliger die zich aanmelde, taalmaatjes, gastgezin noem maar op, ik koesterde ze. Maar ja, toen kwamen de bezuinigingen…….. Wat ik me wel afvraag is: hoe voorkom je dat je cynisch wordt als je dit soort dingen tegenkomt in het dagelijks leven. Ik persoonlijk vind dat lastig, merk ik.
Ik ben pleegmoeder:))) en cynisme bestrijd je met humor denk ik.