“Vandaag is het Raksha Bandhan”, zegt hij en blaast de rook van zijn sigaret zijwaarts waardoor de kat die naast hem zit opkijkt en de sliertjes volgt “Het feest waarop broers en zussen hun relatie bestendigen.” Hij zwijgt. In gedachten bij zijn twee zussen en zijn broer.
Ver weg van India
Hij had verlegen gelachen. “We houden veel contact via skype.” “En je ouders dan. Zijn die ook nooit hier geweest?” Hij had zijn hoofd geschud. “Mijn vader leeft ook ver weg van India. Al meer dan dertig jaar in Saoedi-Arabië. Eenmaal per jaar komt hij naar huis voor twee maanden. Hij is ingenieur. Mijn moeder voedt de kinderen alleen op.”
Terwijl ik de informatie verwerk, begint hij te grijnzen. “In onze familie maken we daar grappen over. Alle kinderen zijn namelijk begin augustus geboren. Je vader is dus altijd in november en december thuis, reken ik terug. Hij knikt. “Maar mijn jongste zus is in juni geboren. Volgens mijn moeder te vroeg, maar mijn vader zegt altijd dat hij nog eens een gesprek met de buurman wil.”
Couchsurfing
Ik ontmoette Pramsu via couchsurfing. “Kan ik een paar dagen komen logeren?”, had hij gemaild. “Ik ga stage lopen bij jou in de buurt, maar het lukt me niet een kamer te vinden. Misschien gaat het makkelijker als ik direct kan zoeken.”
Ik had er over nagedacht. Niet over zijn verzoek, dat was prima, maar over die Indiase jongen die daar moederziel alleen op een kamer zou zitten. Moederziel alleen in een stad die vooral een regionale functie voor de agrarische dorpen er om heen heeft en geen studentenleven biedt.
Noord-India
“We hebben wel een kamer voor je als je het geen probleem vindt iedere dag een stuk te fietsen, had ik hem aangeboden. Zijn blijdschap was tastbaar in de mail. “Thank you ma’m, u heeft geen idee hoe opgelucht ik me voel.” En dus hadden we Pramsu inclusief een fiets en twee rugzakken van het station geplukt en mee naar huis genomen.
In de dagen die volgden, leerde ik van alles over Noord-India, over de boerderij die zijn moeder bestierde, haar keuze om de boerderij te verpachten en naar New Delhi te verhuizen zodat de kinderen fatsoenlijk onderwijs zouden genieten. Ze waren Hindoe, aten geen vlees, dronken geen alcohol en rookten niet.
Heilige koe eten
Allemaal zaken die Pramsu inmiddels gretig uitprobeerde. Een keer had hij zelfs al, weliswaar per ongeluk, heilige koe gegeten. “Ik dacht dat het kip was”, verklaarde hij. Met mijn hand op mijn hart had ik hem moeten beloven dat niet aan zijn moeder door te brieven omdat hem anders een langzame en pijnlijke dood wachtte. “She will kill me slowly but securely.”
Inmiddels had ik ook al naar een Indiase man op een schermpje gezwaaid die vanuit Saoedi-Arabië in onze tuin opdook.
“Mijn vader zegt dat ik wel iets goed gedaan moet hebben dat ik bij jullie terecht ben gekomen,” zei hij na afloop van het gesprek. “Dat is omdat je vader niet weet dat je rookt en bier drinkt”, had ik hem voorgehouden.
We spraken over religie en ik raakte gefascineerd door zijn zienswijzen die hem via zijn moeder waren ingegeven. “Mijn moeder zegt dat religie de bron is van alle ellende en geweld, als je vasthoudt aan de opvatting dat er maar één god is.
Saoedi-Arabië
Mijn moeder zegt het zo: Ik noem je mijn zoon, je zus noemt je mijn broer. Verschillende namen voor dezelfde persoon. Met andere woorden: Het maakt niet uit hoe je de bron van het leven, van onze energie, noemt en hoe je van hem houdt. Uiteindelijk is het dezelfde bron.”
Zijn vader had hem op het hart gedrukt dat, mocht hij zich eenzaam voelen, hij rustig plaats mocht nemen in een kerk of moskee. Daar was niets mis mee. Zijn vader wist hoe moeilijke een verblijf elders kon zijn en leed onder het feit dat het hem in Saoedi-Arabië niet was toegestaan de ceremonies die bij zijn geloof hoorden, uit te voeren.
Baan in Europa
Pramsu studeerde watertechnologie en hield zich bezig met het schoonmaken van drinkwater. Voorlopig zou hij zijn ouders niet zien. Binnenkort had hij zijn master op zak en ging hij op zoek naar een baan in Europa.
“Ik moet alles over water leren”, legde hij uit. Het liefst in Duitsland, want die zijn koploper in milieu en hergebruik. Dan, als ik genoeg weet, ga ik terug naar India om mijn kennis daar in te zetten. Ma’m ik wil al mijn kennis voor India inzetten, maar dan moet ik eerst veel leren.”
Raksha Bandhan
En nu was het dus Raksha Bandhan. Volgens Pramsu had een Hindoe prinses haar rijk moeten beschermen tegen indringers. Ze had haar broers om hulp gevraagd en hen een draadje om de pols gedaan. Ze hadden de vijand verslagen.
Nu is de ceremonie vooral van emotionele betekenis. “De zussen doen bij hun broers een touwtje om de pols. Als broer beloof je je zus te beschermen en er altijd voor elkaar te zijn”, zegt hij aan het bandje draaiend dat al vier jaar om zijn pols zit. Dan bromt zijn laptop. Zijn zus die hem er aan herinnert welke dag het is.
Opofferen
Terwijl hij met zijn zus praat, denk ik aan zijn moeder die zowel een zoon als een man moet missen. En ik denk aan al die mensen die zich opofferen om ver weg van hun gezin geld te verdienen om hun kinderen een betere toekomst te bieden.
Daar zouden ze ook een ceremonie en een polsbandje voor moeten hebben.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld – Nimai Ghosh
Meer India? Lees ook:
Meer Couchsurfing? Lees ook:
Literatuur over India? Lees ook
- Gebruiksaanwijzing voor India, Ilja Traganow
- Rijk als wij, Nayantara Saghal
- De witte tijger, Aravind Adiga
- Terug naar India, VS Naipaul
India Praktisch:
- Elektronisch visum voor India
Prachtig verhaal en wat een plaatjes van foto’s. Heel mooi geschreven en wat lief om hem in huis te nemen.
Dank je wel Linda. Hij is ook heel lief:)
Leuk! Mooi geschreven. Las dit artikel al een paar weken eerder, maar was vergeten waar ik het gelezen had. Hier dus. Het inspireerde mij tot het schrijven van “Happy Raksha Bandhan” op mijn eigen blog 🙂
Hoi Yvonne, watleuk dat een verhaal hier tot een verhaal bij jou leidt.