“Mochten we vanavond iets stouts ondernemen, doe me een lol en zeg niks tegen mijn vrouw.” Ik werp een blik op de kwabbige man naast me en vermoed dat ik me zal weten te beheersen. Aan de verbijsterde blik van mevrouw Nomad te zien, zal Paco maar weinig voor zijn vrouw hoeven te verzwijgen.
“Vandaag is het carnaval”, en hij wijst op twee studenten die zich als kalkoen hebben uitgedost. Dat jullie niet denken dat we er altijd zo bij lopen.” Zoals gezegd: hun beste man.
“De dag er voor had een zurige buurvrouw me staande gehouden. “Zo, ook weer in het land?” “Ja voor even, ik vertrek morgen voor een rondreis door Valladolid en omgeving,” had ik geantwoord. “Wat een luizenleven”, had ze gezegd met een gezicht dat verraadde dat ik dat geenszins verdiende.
“Zeker iedere dag in een bubbelbad met champagne?” Om haar te troosten zei ik dat ze mijn baan niet moest onderschatten. Iedere dag in een hotelbad met champagne, is ook zwaar.
Rondreis Valladolid
De waarheid is dat wij zelden in een bubbelbad liggen en al helemaal nooit in champagne. En ook nu zag het er niet naar uit dat het ging gebeuren. Vijf minuten nadat we de auto op Schiphol hadden geparkeerd, stonden we vast in een lift op de luchthaven. Wat we ook probeerden, de deuren bleven gesloten.
Mevrouw Nomad drukte venijnig op de alarmknop. Een blikkerige stem vroeg wat er aan scheelde. “We zitten vast!” “Hoe zegt u?”, vroeg de stem. “Vast!”, brulden we in koor. “Ja dat is enorm spijtig,” zei de stem. “We hebben het momenteel erg druk, misschien dat u straks nog eens terug kunt bellen?”
We bonkten op de glazen deur in de hoop dat de jongen van de autoverhuur tegenover de lift ons te hulp zou schieten, maar die negeerde ons. Misschien zaten er dagelijks honderden mensen vast in die lift, die allemaal terug moesten bellen, en had hij besloten dat er geen bevrijden aan was.
Op dieet
Met een statief als stormram namen we het heft uiteindelijk in eigen handen. En nu liepen we met Paco in de richting van een restaurant. Om elkaar wat te leren kennen, had hij voorgesteld te gaan eten. Eten was een ruim begrip want Paco was op dieet en dronk slechts bier.
Nadat we onze bestelling hadden geplaatst, ging Paco’s pieper af. “Sorry”, mompelde hij en zocht naarstig in zijn binnenzak. “Even wat geit in mijn ogen druppelen”, gaf hij ter verklaring en zocht verder in zijn broekzak.
Geit druppelen
Gefascineerd wachtten wij af wat er zou verschijnen en waren teleurgesteld toen het slechts oogdruppels bleken. Gretig vertelde hij ons over zijn oogaandoening waardoor hij half blind was.
Na het etentje, waarbij de pieper ons ieder halfuur aan Paco’s oogaandoening herinnerde, namen we afscheid. De volgende morgen reed Paco ons naar een wijnboer in een middeleeuws stadje. Zijn vorm van rijden deed vermoeden dat half blind een understatement was. Op de rijksweg ging zijn pieper af. Al rijdend druppelde hij ook wat geit in zijn oor.
Staatshotel
“Sorry, maar ik hoor niet zo goed vandaar deze gotas, druppels.”Het verklaarde in ieder geval zijn wanstaltige muzieksmaak. Terwijl Paco optrok en weer afremde, waardoor mevrouw Nomad licht moorddadig werd, jammerden de Bee Gees door het Spaanse landschap. Bij een staatshotel hielden we stil.
“Kom, ik wil jullie even wat laten zien. Jullie krijgen zeven minuten om de abdij te bezichtigen.” In de 12e eeuwse abdij schoot mevrouw Nomad weg, terwijl ik gedwee meeging op een rondleiding langs eindeloze kamers met ligbad en champagne in koelers ernaast. Bij de bar, de voormalige leeszaal van de monniken, viel mijn oog op een edelman die ingemetseld lag.
“Leuk”, zei ik. “Wie is dat?” Voordat ik een wijntje ga drinken op iemand die al 500 jaar ingemetseld ligt, wil ik me toch wel even kunnen voorstellen. Wellicht vond de voorlichtster het welletjes, want ze trok me weg en mompelde dat dit niets voor een reisreportage was.
Paco werd zenuwachtig, want we deden immers al 20 minuten over de rondleiding en daarbij had de mevrouw Nomad nog geen kamer gefotografeerd. Waar was ze trouwens? Een blik op m’n display gaf aan dat ik twaalf telefoontjes had gemist.
Barry Gibb
Afkomstig uit de kapel waar mevrouw Nomad verwoed op de deur bonkte. De deur was achter haar in het slot gevallen en dit keer had ze geen statief bij zich.
In de auto, terwijl Barry Gibb wanhopig jammerde dat hij in leven wilde blijven, riep mevrouw Nomad plotseling: “Stop!” “Waarom?, vroeg Paco, terwijl hij achterom keek en gas gaf. “Die bergen. Dat licht. La luz. Ik moet er uit.” riep ze.
“Hmm” zei Paco streng. “Dat kan nu niet. We hebben een afspraak met de wijnboer en door jullie schuld zijn we al veel te laat. Weet je wat? We rijden er vanavond op de terugweg wel even langs. “Nee”, gilde de fotografe nu in een toonregister waar Barry Gibb nog een puntje aan kon zuigen. “Ik moet er uit. Nu!” Verbijsterd zette Paco de auto aan de kant.
Toen mevrouw Nomad tevreden was en Paco een hartverzakking nabij, reden we naar Ramiro, de wijnboer, die ons op een biertje in het dorpscafé trakteerde. Zijn vrouw, een non die na 17 jaar besloten had alsnog in het huwelijk te treden en kinderen te baren, stond achter de bar.
Kerkhof
“Waar is mevrouw Nomad?” vroeg Paco paniekerig na zijn vierde dieetbiertje. De fotografe had via een handgebaar laten weten dat ze snel foto’s ging maken en was ‘m via de achterdeur gesmeerd. “Uh op het kerkhof, geloof ik.” “Kerkhof?”, zeiden beide mannen verbaasd. “Wat moet je nou met een foto van een kerkhof?” Enigszins laf zei ik dat ik dat ook niet wist. “Jij”, zei Ramiro tegen de ex-non.
“Ren achter de fotografe aan en zeg dat ze een foto van de fontein moet nemen.” De non schoot het weiland in. Vol medelijden keek ik haar na. Ik hoefde er niet bij te zijn om te weten wat zich nu zou gaan afspelen. Liplezend hoorde ik mevrouw Nomad “Sodemieter op” in het Spaans grommen. De non was haar van achteren benaderd en had haar op de schouder getikt.
Opsodemieteren
De fotografe had haar resoluut de rug toegekeerd, terwijl ze een grafzerk fotografeerde. “Zei ze nou dat ik op moest sodemieteren?”, vroeg de non en haar ogen vulden zich met tranen. “Nee natuurlijk niet”, suste ik. “Zij” en ik wees op mevrouw Nomad “spreekt niet zo goed Spaans. Ze bedoelde geef me nog 5 minuten.”
Paco besloot dat het beter was ons in een restaurant te parkeren. Daar konden we niet steeds weglopen om la luz te fotograferen en mensen lastig te vallen met rare vragen over ingemetselde ridders.
Wij kregen lammetjes om af te kluiven en niertjes voor erbij. Aangezien Paco op dieet was en de fotografe alleen groene dingen eet, richtte Ramiro zich tot mij om over de kwaliteit van het vlees te spreken. Toen beide mannen even naar het toilet waren, schoot mevrouw Nomad er vandoor.
Luizenleven
“Ik word hier gek van”, zei Paco huilend toen hij de ontsnapping ontdekte. En we lopen al 32 minuten achter op het schema.” Met mijn hand op mijn hart beloofde ik dat we de verloren tijd in zouden halen. Ik ken de fotografe al langer dan vandaag en wist dat dit nog maar het begin van de ellende was.
Die avond, 5 uur later dan gepland, liet ik mij in een bubbelbad glijden en genoot stilletjes van mijn luizenleven.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
