De Braziliaanse man kijkt bedenkelijk van de fiets naar de dijk die voor hem ligt. De opgave die op hem wacht is niet gering. Hij moet de metershoge dijk overwinnen en dan de brug over het Zijkanaal nemen om uiteindelijk uit te komen bij de ferry die hem naar het centrum van Amsterdam brengt.
Kamperen op de NDSM-werf
Ooit was de NDSM-werf bestemd voor schepen en niet voor kunstenaars die rond een loods een bed aanbieden. Het was de plek waar vanaf 1919 de boten werden gebouwd, nadat het Oosterdok te klein was geworden. Als in 1984 het doek valt voor de NSM, een tak van de NDSM, worden leegstaande gebouwen al snel betaalbare ruimten voor kunstenaars en mensen met kleine bedrijfjes.
En een van die loodsen wordt gehuurd door Maik. Sinds ruim een jaar heer en meester over een plek aan het water waar een vissersbootje, een vintage caravan, een old timer camper, en een circuswagen de te huren hotelkamers vormen. De loods is receptie, huiskamer, muziekhoek met piano, loungeplek, bibliotheek en herbergt toiletten en douches.
Museum
Luxe is het niet, gezellig wel. Soulmuziek galmt door de ruimte. Een Amerikaan leest een boek en een paar Duitsers overleggen welk museum ze vandaag zullen aandoen. De houtkachel brandt, een poes vleit zich langs m’n benen en ook hond Bobby verlangt dat ik wat balletjes over het terrein werp.
Ik ben met de gratis ferry over het IJ gekomen. Vanaf het centraal station 10 minuten over het water. Maik en Bobby halen me op. “De NDSM werf is nu ontzettend populair”, zegt Maik als we naar de caravan rijden. “Je zit dicht bij de stad en toch in de natuur. Van hier kun je prachtige tochten maken richting Marken, maar er is ook op cultureel gebied van alles te doen.
Gek eigenlijk, ik spreek zelden Nederlands hier. Je bent een van de weinige niet buitenlanders. Wel handig, hoef ik niet uit te leggen hoe het met fietsen zit. Als je zin hebt, vanavond is er een kampvuur.”
Hollands dijkje
Nadat Maik de fiets voor me heeft gesteld en heeft uitgelegd hoe de vier fietsloten werken, hobbel ik achter de Brazilianen aan. Het heeft iets surrealistisch al die nationaliteiten die over het Hollandse dijkje en dan die immense werf zwalken.
Ik fiets langs moestuinen, woonboten, een kraan die als hotel dienst doet en trams die onderdeel van een kunstproject vormen.
Als ik de volgende morgen in mijn caravan wakker word, hebben de kippen al een vers ei gelegd. In de loods heeft de Duitse student koffie gezet voor wie wil. Het enige dat ik hoef te doen, is mijn kopje af te wassen, want zo zegt een bordje: ‘Your mother doen’t work here so clean up after yourself.’
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
