Als Mei-Mei’s oma overlijdt, vertrekt ze op aanraden van de buurvrouw naar Sjanghai Ze krijgt een baan als schoonmaakster in ruil voor eten. Dan krijgt ze het aanbod voor een baan in Italië.
Vlucht uit Beijing
Dit was haar leven voor de rest van haar leven. Ze had zich langs de houten bezem op de grond laten zakken, terwijl ze de opwellende tranen probeerde weg te knipperen.
Ze wist nog net een traan weg te vegen toen meneer Hu geïrriteerd op haar afkwam. “Als jij niet wil werken, kun je nu vertrekken. Er zijn er genoeg die wel een kom rijst waarderen”, beet hij haar toe en sloeg haar in het gezicht. De gloeiende wang had haar terug naar de realiteit doen keren.
De trein naar Beijing
Haastig had ze de bezem opgepakt en was begonnen de binnenplaats aan te vegen. ’s Avonds, op weg naar haar matje in het fietsenhok, werd haar de weg versperd door een man die haar arm greep. “Dacht je dat ik je vergeten was?” Ze herkende de zakenman. Hij lachte hard. Beschaamd had ze naar haar voeten gestaard.
“Pak je spullen, morgenvroeg vertrekken we met de trein naar Beijing. Vandaar ga je naar Italië.” Euforisch, is dat een woord? Zo had ze zich plotseling gevoeld. Een geluksgevoel zo groot dat ze vreesde te zullen barsten. Ze had haar schamele bezittingen in een tas gegooid en was haar leven uitgelopen.
Vergeet jezelf
De treinreis duurde eeuwig. Maar het had nog langer mogen duren. Ze had een plaats bij het raam weten te bemachtigen en keek vol verwondering naar het voorbij glijdende landschap. Daarachter lag de zee, dat had de man verteld, die ze nu oom noemde.
Halverwege de reis had oom zich naar haar voorovergebogen: “Van nu af aan vergeet je wie je bent geweest. Wie je ook ontmoet, je vertelt niets over jezelf.” Ze had geknikt. Dat leek niet zo moeilijk. Zo veel viel er niet te vertellen.
In Beijing had de man haar naar een hotel gebracht. Daar had hij haar voorgesteld aan nog vier jongeren die net als zij in Europa gingen werken. Drie meisjes en één jongen.
De man was hen iedere morgen komen halen om hen iets van de stad te laten zien.De Chinese muur had grote indruk op haar gemaakt. Ze waren in afwachting van de papieren voor Italië. Na een week werd oom nukkig. Er waren problemen met de paspoorten, zoveel was duidelijk. “Lastig om een werkvisum te krijgen”, gaf hij als uitleg.
Sjanghai
Uiteindelijk had hij ze midden in de nacht wakker gemaakt en gezegd dat het hier niet lukte en ze naar Sjanghai terug moesten. Opnieuw waren ze een etmaal door het Chinese landschap gereisd. Ditmaal was de stemming bedrukt.
In Sjanghai hadden ze in een vies hotel bij het vliegveld geslapen. De volgende morgen had oom haar apart genomen. “Luister”, had hij gezegd. “Ik zet je zo op het vliegtuig naar Moskou. Als iemand je iets vraagt, zeg je dat je naar je moeder gaat die daar werkt en ziek is, hoor je me?”
Moskou
Mei-Mei had geknikt maar ze voelde zich misselijk worden. Ze had geen idee hoe ze haar vliegtuig zou moeten vinden. Ze kreeg een paspoort in haar handen gedrukt. “Hier dit ben jij.” Mei-Mei had naar de foto gestaard. Die leek in geen lichtjaren op haar. De vrouw leek twee keer zo oud.
En toen had oom haar naar het vliegveld gebracht. “Denk er aan, je houdt je kop over waar je vandaan komt.” Meer dan handbagage had ze niet. Hij had haar in de richting van de douane geduwd en was zonder iets te zeggen verdwenen.
Paspoort
Mei-Mei had haar paspoort aan de man achter het glas gegeven. Hij staarde er lang naar. Telkens gleed zijn blik van haar gezicht naar de foto in het boekje. Mei-Mei voelde hoe het zweet langs haar rug liep. Toen was de man het hokje uitgekomen. “Meekomen jij!”
Dit waargebeurde verhaal in vijf delen is geschreven rond mijn opsluiting in een hok van 1×2 meter in restaurant Sizzles in Apeldoorn. Twaalf uur lang probeerde ik vanuit dit hok aandacht te vragen voor Free a Girl die zich inzet om meisjes uit gedwongen prostitutie te bevrijden.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Shutterstock
