Wat er aan vooraf ging: Ze opende het wc-raampje en probeerde, staand op de bril, bij het raam te komen. Ze wist dat ze geen schijn van kans maakte, het appartement lag te hoog om een val te overleven. En toen klonk er een gigantische knal.
Moskouman
Het was Moskouman die informeerde of alles in orde was. Ze knikte en besefte toen dat de man haar niet kon horen. Langzaam draaide ze de deur van het slot. Klaar om het op een lopen te zetten. Op de grond lag de vieze man.
Doodstil. Z’n ogen staarden naar iets ver boven hem. Aan de zijkant van zijn hoofd kleefde bloed. Moskouman keek haar aan. Mei-Mei ging zo ver mogelijk bij de man vandaan op haar hurken zitten. De Chinese jongen in de hoek van de kamer jammerde.
Vrouwenhandel
Zijn armen had hij kruislings om zijn lijf had geslagen alsof hij zichzelf wilde beschermen. Het was de eerste keer dat Mei-Mei hem geluid hoorde maken. Moskouman sprak gehaast in de telefoon. Over de vieze man. Dat hij aan de handelswaar had willen zitten en dat ze een probleem hadden.
Mei-Mei schrok op toen de man iets tegen haar zei. ‘Hier, om de hoek zit een winkel, haal iets te eten voor jou en de jongen. Ik ben zo terug.” Geen geintjes anders eindig je naast die spierbal hier. Blijf niet rondhangen, maar doe de deur achter je op slot. Als ze er lucht van krijgen dat die dikke geen adem meer haalt, komen ze achter ons aan.”
Pieptoon
Mei-Mei nam het geld en maakte dat ze buiten kwam. Dit was haar kans. Ze spurtte de straat uit op zoek naar een telefooncel. Ze had geluk bij de bushalte zag ze een rij zilverkleurige telefoons. Al rennend haalde ze het briefje met het nummer te voorschijn. Een oudere man hing op toen ze er aan kwam.
Gehaast gooide ze al haar muntjes erin. Beverig draaide ze het nummer. Ze kreeg een pieptoon. De paniek nam toe. Ze probeerde het nummer op verschillende manieren, maar ze bleef een pieptoon krijgen. Ten einde raad holde ze achter de oude man aan en wees op het nummer op het papier.
Nieuw paspoort
De man liep terug, gooide de munten erin en draaide het nummer. Ditmaal ging de telefoon over. Niemand nam op. Ze probeerde het nog een keer. Niets. Ze twijfelde. “Neemt het vriendje niet op?” De stem van Moskouman.
“Ik neem aan dat je eten hebt gehaald? We moeten weg.” “En de jongen?”, vroeg Mei-Mei. “Die wordt straks door iemand anders opgehaald.” Hij duwde haar een bus in. Ergens buiten de stad, stapten ze uit. “Morgen krijg je een nieuw paspoort. Je moet je vriendje later maar eens opzoeken.”
Vliegveld
Jaren later zou ze zich nog altijd afvragen, waarom ze er toen bij die telefoon niet vandoor was gegaan. Waarom bleef ze? Ze sliepen die nacht in een pension. De volgende morgen bracht Moskouman haar naar het vliegveld. Daar voegde ook de Chinese jongen zich bij hen. Moskouman sprak gehaast met de oude man die de jongen had gebracht.
De oude man had een scherp profiel. Mei-Mei voelde opnieuw die instinctieve angst. “Duitsland hoorde ze hem zeggen. En toen Ghelan, Holland, en vervolgens Frankrijk. En toen een woord dat het bloed in haar aderen liet stollen.
Seksclub
En tegelijkertijd snapte niet hoe ze ooit niet had kunnen begrijpen wat het doel van deze reis was. Seksclub. Moskouman wierp terluiks een blik op haar. Het was alsof alles ineens samenviel. Alsof de stroop in haar brein oploste. Honger, vermoeidheid. Het speelde niet langer een rol. Later leerde ze het begrip vrouwenhandelhandel.
Als ze wilde leven in Europa was dit haar kans en moest ze weg zien te komen. Weg van deze mannen. Op het vliegveld hield dit keer niemand haar aan. Moskouman ging niet mee. De oude man zou hen begeleiden. In het vliegtuig keek ze strak voor zich uit.
Dokter
“Sorry mompelde ze tegen de man, ik voel me niet goed.” Zodra ze uit het vliegtuig kwamen, liet ze zich vallen. “Ik kan niet meer lopen, haal een dokter”, huilde ze. “Niet hier”, siste de man. “Straks worden we opgepakt.” “Geeft niet, haal een dokter, ik ga dood van de pijn.”
“Je staat nu op” zei de man en schopte haar met de punt van zijn schoen in haar zij. “We gaan met de trein, dan zullen we een dokter zoeken.” Ze liep zwalkend naar de trein. De man duwde haar voort. De Chinese jongen gaf geen kik maar droeg haar tas.
Vluchten
In de trein liep Mei-Mei direct naar het toilet. Toen de trein in beweging kwam, ging ze terug naar haar stoel. Na de eerste stop ging ze opnieuw naar het toilet. Blijkbaar was de man er van overtuigd dat ze ziek was, want hij kwam niet kijken waar ze bleef.
Bij de volgende stop, stapte ze uit en zette het op een lopen. Toen de trein zich in beweging zette, constateerde ze opgelucht dat de man haar niet gevolgd was.
Ze had geen idee waar ze was maar ze besloot zoveel mogelijk het spoor te volgen. Houvast in een onbekende wereld. Ze liep drie volle dagen. Soms pikte ze ergens een broodje of een appel. Slapen deed ze in de schaduw van een schuur of gebouw.
Chinese karakters
De derde dag verliet ze het spoor en liep ze een stad in. Ineens zag ze vertrouwde Chinese karakters. Een restaurant. Ze liep naar binnen. Of ze soms werk voor haar hadden? Toen viel ze flauw.
P.S.
De mensen die Mei-Mei in Nijmegen in hun restaurant vonden, waarschuwden de politie die haar overdroegen aan Jeugdzorg. Ze kwam in een pleeggezin terecht en vroeg asiel aan. In 1999 is ze geadopteerd door haar pleegouders. Ze doorliep de middelbare school, werd toegelaten tot de kunstacademie en runt nu haar eigen restaurant.
Dit waargebeurde verhaal in vijf delen is geschreven rond mijn opsluiting in een hok van 1×2 meter in restaurant Sizzles in Apeldoorn. Twaalf uur lang probeerde ik vanuit dit hok aandacht te vragen voor Free a Girl die zich inzet om meisjes uit gedwongen prostitutie te bevrijden.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Shutterstock
Kippenvel van opluchting.
Ja gelukkig loopt dit relatief goed af maar voor veel kinderen is dat niet het geval.