Ik ben in mijn leven veel dingen genoemd: Bellug, bleekscheet, Bosniër, maar deze zag ik even niet aankomen. Het was kort na de middag toen de telefoon ging. “Dag”, zei een mij onbekende vrouw. “U had mij gemaild, maar eerlijk gezegd twijfelde ik of ik wel moest reageren. Ja want ziet u”, vervolgde de vrouw, “ik dacht namelijk dat u een Nigeriaan was.”

Ik hield abrupt op met het doorspitten van formulieren op zoek naar m’n nieuwe btw-identificatienummer. Mijn rechterhand, waarmee ik de stapel had doorgenomen, stak akelig wit af tegen het blauw van de belastingdienst.

“Een Ni-ge-ri-aan?” 

Ik moest denken aan de reportage die ik de dag ervoor in de auto had beluisterd. Over Nigeriaanse bendes die tegenwoordig datingssites als verdienmodel hanteren. Een Nederlandse vrouw vertelde hoe ze het slachtoffer was geworden van de lieve Amerikaanse weduwnaar Paul.

Ze kreeg contact met Paul. Een begripvolle, invoelende man met een puberdochter. Net als zij wist hij hoe het leven soms rake klappen kon uitdelen. Hij was van de ene op de andere dag alleen komen te staan. Paul vertelde hoe eenzaam hij soms was en hoe zwaar de opvoeding van zijn nog jonge dochter hem viel.

Zonder videobeeld

Ze skypten soms meerdere keren per dag. Zonder videobeeld. Paul had een computer van het werk en het zou hem in de problemen brengen als zijn baas erachter kwam dat hij op datingsites zat. Paul had namelijk een belangrijke baan bij de Amerikaanse overheid.  

Ze vond het niet erg, er prijkte immers een foto van Paul op het nachtkastje. Naast de bloemen die hij haar herhaaldelijk stuurde.  Ze had voor het eerst sinds lange tijd het gevoel dat het geluk haar weer toelachte. 

Net als ze elkaar voor het eerst in Amsterdam zullen ontmoeten, wordt Paul weggeroepen naar een booreiland. Zal je altijd zien. En dat was extra vervelend omdat Pauls dochter haar geld verloor tijdens een tripje met vrienden naar Disneyland en Paul haar geen geld kan sturen vanaf zijn booreiland. Of zij zo lief wilde zijn om wat over te maken?

Marco Kroon

Afijn, twee ton later, komt de vrouw erachter dat de Paul op haar nachtkastje Marco Kroon is. De Nederlandse militair, die voortdurend in opspraak raakt vanwege kopstootjes, belediging van de koninklijke familie en moord. Zijn afbeelding schijnt favoriet te zijn bij Nigeriaanse bendes die talloze profielen op datingsites er mee optuigen.

De vrouw aan de telefoon zwijgt even.

“Ja nu ik u zo hoor, denk ik eigenlijk niet langer dat u een Nigeriaan bent.”

 “Sorry, maar waar gáát dit over?”

De vrouw leek mij niet te horen. “Weet u wat het is, als ik een spelfout maak, dan kan ik wel door de grond gaan van schaamte. En ik ben geeneens een schrijver. En dan vraagt u ook nog om mijn rekeningnummer. Hoe kan ik dan niet denken dat u een Nigeriaan bent?”

Er begon me iets te dagen. Een aantal weken eerder had een vrouw mijn boek Eiland blues via mijn site besteld. Ze had echter te veel betaald. Omdat het rekeningnummer versleuteld was, stuurde ik haar een mailtje met het verzoek haar rekeningnummer te geven, zodat ik het teveel terug kon storten. 

Rare dingen

Wat had ik in godsnaam getypt? Met mijn Nigeriaanse hand, klikte ik mijn mailbox open op zoek naar de mail. 

‘Beste mevrouw X, wat leuk dat u mijn boek heeft besteld. U heeft echter te veel betaald. Ik wl het teveel graag terugstorten. Als u mij het rekeningnummer geeft waarop ik dat kan doen, maak ik het in orde. Vriendelijke groet.‘, las ik. 

“Begrijp ik nou goed dat u dacht ik een Nigeriaan was omdat ik in de snelligheid een ‘i’ over het hoofd heb gezien?” 

“Ja, je hoort tegenwoordig zulke rare dingen”, beaamde de vrouw.

Ik dacht aan die arme vrouw die iedere avond op het koude fotoglas Marco Kroon gekust had. 

“Maar ik geloof u en zal u mijn rekeningnummer mailen.”

Een week later ontving ik een mail van haar. ‘Beste mevrow de bundel, heb goed ontvangen, sorry dat een onduidelijk was, snap het wel.’

Ik snapte het niet, maar wellicht was ook zij een Nigeriaan.

Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Ole Famule | Unsplash