Ze kwam hippend van de ene op de andere voet bij mijn tafel staan toen ik de absentielijst doornam. “Moet je naar het toilet?”, vroeg ik zonder op te kijken. “Nee, ik wou even wat vragen.” “Momentje”, ik keek het dunbevolkte klasje in. We hadden weer eens een Finse omvang, constateerde ik.

“Jongens, waar is Heleen?”, vroeg ik aan niemand in het bijzonder. “Die moest naar de huisarts voor haar knie”, antwoordde een blond meisje wiens naam ik nooit kon onthouden. La-Tori? Tori-lee?

“En Lana? Die zag ik anders nog door de gang lopen.” “Ze is gewoon naar de ortho hoor”, zei haar vriendin Maya vinnig zonder op te kijken van haar telefoon. 

Ik keek naar de jongen voor me. Z’n pet bedekte z’n ogen. “Waarom was jij er gisteren eigenlijk niet? Tijdens de toets?” “Nah, voelde me niet zo lekker.” Hij rochelde even om aan te geven hoe ernstig het was.

Maatschappijleer

Ik geef maatschappijleer. Je weet wel, dat vak waaronder iedereen altijd naar de orthodontist, de dokter, het ziekenhuis, de tandarts en of de gerontoloog moet. Sinds mijn vak geen examencijfer meer oplevert, maar het gemiddelde van de tentamens bij het museumbezoek en het hangen aan de rekstokken wordt gevoegd, ligt het Finse model met zijn kleine klasjes binnen handbereik. 

Ik had het van de week nog maar eens geturfd. Dit schooljaar moesten 54 leerlingen naar de huisarts en 21 ter controle naar het ziekenhuis. Ik had beter arts kunnen worden.

Een keer las ik gerontoloog als reden. Gerontoloog? Is dat niet iets met ouder worden? “Ja mevrouw, mijn oma wordt dement, iemand moet mee.” 

De gynaecoloog. Twee keer. Nee, geen idee wat die jongen daar moest. 

Theorie-examen

Ok, ik overdrijf als ik zeg dat ze allemaal naar de dokter waren. Niet allemaal. Er is ook nog de categorie: rijbewijs halen. Al is die categorie wat uitgedund sinds het CBR de wachttijden heeft verlengd.

Twaalf leerlingen deden tijdens mijn les theorie-examen. Drie van hen twee keer. 

En dan moet er ook nog gewerkt worden. Maarten had het me onlangs nog eens uitgelegd: “Hallo mevrouw, ik heb een baan bij de Appie. Daar hoort verantwoordelijkheid bij. Dan kun je niet even niet komen opdagen omdat je toevallig naar maatschappijleer moet.” 

Dierenleed

Dierenleed komt ook veel voor. Leerlingen die niet naar de les konden komen omdat het konijn het werkstuk had opgegeten, er overheen had gepiest, de kabels van de printer of de computer – meestal allebei – had doorgebeten, wat dan weer tot de dood van zo’n konijn leidde, waardoor de leerling zo over zijn toeren was, dat ie daarom alleen al zes weken uit de running was. 

Honden waren er ook. “Sorry mevrouw maar mijn ouders werken allebei, dus moet ik tussen de middag de hond uitlaten.” “Maatschappijleer was het tweede uur.” “Uh ja ‘s morgens moet ik ook de hond uitlaten.” “Maar verleden week had je les op het achtste uur.” “Ja, u heeft gelijk mijn hond heeft een zwakke blaas.” 

Sadistische chauffeurs

En net als je je bij een uurtje vrij neerlegt, is daar Hassan. Hassan komt altijd. Weliswaar te laat, maar dat ligt niet aan Hassan. Hassan moet iedere dag lijden onder de terreur van de meest sadistische chauffeurs ever. En die rijden zonder uitzondering op zijn traject. Zodra ze Hassan zien, sluiten ze de deuren en geven gas. 

Hassan is nooit te laat. De bussen zijn gewoon altijd te vroeg. Zelfs op de dag van het gala. Toen ik de stad uitreed, stond Hassan in zijn mooie pak eenzaam op de vluchtheuvel. “De bus mevrouw”, zuchtte hij, “was weer eens te vroeg. Ik stond me net af te vragen of ik dan maar een patatje zou gaan halen.” 

Het was de eerste keer dat ik me als docent maatschappijleer nuttig voelde. Iets terug deed voor de maatschappij. Die keer dat ik Hassan naar het gala bracht. Al vermoed ik dat hij liever naar de patatboer was gegaan.

Uroloog

“Wat wou je vragen?”, vroeg ik het nog altijd hippende meisje. “Of ik wat eerder weg mag? Ik heb een afspraak met de uroloog.”

Deze week staken we voor meer loon en minder werkdruk in het onderwijs. Eerlijk gezegd maak ik me meer zorgen over de bezuinigingen in de zorg. Want eerlijk is eerlijk, als je niet meer naar de dokter kunt, heb je het vak maatschappijleer ook niet meer nodig. 

Tekst Anneke de Bundel – Beeld: Ian Schneider|Unsplash