“In ongeveer drie uur verwachten we de orkaan Irma hier aan land. Eerder vandaag riep de gouverneur van Florida mensen op te evacueren en gebruik te maken van de speciale onderkomens. Maar er is niet genoeg plaats voor iedereen en sommige mensen hebben besloten de rit uit te zitten in hun eigen huis. Naar verwachting wordt een Irma een ki-hill-ur.”
Good morning America
Ik kijk naar Good morning America. Al is ‘good’ mogelijk wat optimistisch gezien de catastrofen die elkaar in rap tempo opvolgen: de verwoestende orkaan in Florida, de aangestoken bosbrand in Oregon en de ontsnapte slang die vermoedelijk al twee chihuahua’s verzwolgen heeft.
Nog alarmerender zijn de reclames die om de haverklap de nieuwsstroom onderbreken. Als ik al op het eeuwige leven had gehoopt, word ik daar binnen een reclameblok van af geholpen. Zo kan ik op gruwelijke wijze bezwijken aan het gruis uit mijn stofzuiger. Kotsende huisdieren staan garant voor een traag en pijnlijk sterfbed en snotterende baby’s zijn de nagel aan mijn doodskist.
Toekomst
Een oma vertelt opgewekt hoe ze op het nippertje ontdekte dat ze aan rhabdomyosarcoom leed. Geflankeerd door een schare kleinkinderen wijst ze ineens op mij: “Het kan ook jou overkomen!”
Ik slik even. Gelukkig heb ik dankzij oma nog een toekomst als ik bij de volgende symptomen direct mijn huisarts bel: uitpuilende ogen, verstopte neus, opgeblazen balzak, vaak plassen en een druifachtige tros hangende uit de vagina. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik geen beelddenker ben.
Portland
Ik kijk even in de spiegel: geen uitpuilende ogen. Wel heb ik een verstopte neus maar dat heb ik vooralsnog aan de airconditioning in mijn hotelkamer geweten.
Ik besluit de apocalyps even te laten voor wat ie is en trek mijn hardloopschoenen aan. Het begint langzaam licht te worden boven Portland. Elliott Smith, zoon van deze stad, zingt zachtjes in mijn oor dat hij me gaat verlaten als ik op mijn beurt het hotel verlaat.
Williamette River
Ik ren een paar huizenblokken heuvelafwaarts, ontwijk slapende daklozen op de stoep en kom uit bij de Williamette River. De rivier die de stad van oost naar west doorklieft.
“Williamietie”, had ik de dag daarvoor zelfverzekerd met een Amerikaans accent tegen de receptionist gezegd. De man had grijzend zijn hoofd geschud. Bij de juiste uitspraak diende de naam te rijmen op Damn it. Will-em-it! Damn-it!
Tom McCall Waterfront Park
Ik besluit Will-em-it naar het noordoosten te volgen door het Tom McCall Waterfront Park, een geliefd oord voor fietsers en hardlopers. Aan de oever zijn mensen bezig de zaterdagse kunstmarkt op te tuigen. Daklozen liggen op de bankjes of languit in het gras.
Portland trekt veel daklozen. Schattingen gaan uit van zo’n 4000 mensen zonder verblijfplaats in de stad. Sommigen zeggen dat het door het milde politieke klimaat komt. Anderen geven de schuld aan de huizencrisis die de allerarmsten uit hun huizen verjaagt.
Nike
Portland heeft zich de afgelopen twintig jaar opgewerkt tot een gewilde stad voor kunstenaars, bedrijven, natuurliefhebbers, milieufreaks en het is de thuisstad van werkgever Nike. Tegelijkertijd is de stad nog altijd betaalbaarder dan San Francisco waar de huizenprijzen zo fenomenaal stegen, dat veel Californiërs naar Portland trokken. En op hun beurt de prijs opdreven.
Ik word ingehaald door een man met een hond aan de riem. Rechts stroomt de rivier met zijn vele bruggen. Op een paar roeiers na is er geen beweging op het water.
Fietsstad van Amerika
Links van me ligt downtown, een prettig centrum.
Portland is een van de weinige Amerikaanse steden waar het centrum leeft en bewoond is. En anders dan in andere Amerikaanse steden kun je Portland nog te voet of per tram doorkruisen. Of op de fiets natuurlijk, want het is met z’n vele fietspaden uitgeroepen tot de fietsstad van Amerika. En ook eten en drinken zijn hier naar een hoger plan gebracht. Ontelbaar zijn de vele foodtrucks en foodtentjes die samen een foodcourt vormen op tal van plekken in de stad. Ieder tentje heeft z’n eigen – vaak etnisch bepaalde – specialiteit: Libanees, Italiaans, Mexicaans, Pools. Russisch of Vietnamees.
Steelbridge
Via de Steelbridge, de stalen hefbrug uit 1912, steek ik de rivier over. Ik loop op een aparte rail onder de auto’s en pal boven het water. Snelwandelaars, fietsers en hardlopers steken hun hand op als ik passeer. Aan de overkant loop ik langs een tentenkamp. De nederzetting van kleine koepeltenten heeft wat weg van een Occupy kamp, maar het is een van de oudste daklozenkampen. De mannen, zowel zwart als wit, zwaaien en een ervan vraagt of ik koffie wil. Ik knik en stop even om op adem te komen.
Daklozenkamp
Een zwarte man, genaamd Gary, steekt me een vieze mok toe. Ik twijfel even en denk aan de reclame. Dan sla ik de koffie achterover en bedenk dat, mocht ik zo dood neervallen, het in ieder geval een dood door medemenselijkheid is. Ik probeer in te schatten welke brug ik kan nemen voor de terugweg. Portland heeft 12 bruggen over de Williamette waarmee de bijnaam City of bridges ruimschoots verdiend is. Niet alle bruggen zijn echter geschikt voor lopers.
Hawthorne Bridge
Ik vraag het een groep jonge skaters. Ik schat ze op een jaar of twaalf en verbaas me er over dat ze op dit vroege uur – het is nog geen acht uur – al buiten zijn. “De Hawthorne Bridge”, antwoordt een van hen. Hij wijst op een stalen kolos verderop. Net als ik de brug wil oprennen, stuit ik op het bronzen beeld van Vera Katz, de populaire burgemeester van Portland en de eerste vrouwelijke voorzitter van het Huis van Afgevaardigden in Oregon. 
Vera Katz
Het is dankzij deze burgemeester dat de stad haar artistieke en milieuvriendelijke signatuur kreeg. Zij was degene die in 1994 haar handtekening onder het Yellow bike project zette. Een project waarbij jongeren met gedragsproblemen fietsen opknapten en geel spoten die bewoners vervolgens gratis konden gebruiken. Op de brug ren ik over een passerend cruiseschip dat op de kade afkoerst. Een vrouw rent rondjes over het bovenste dek. Terug aan de westkant van de rivier, dringt de geur van eten uit de vele eethuisjes zich aan mij op. Net als de geur van de daklozen op de stoep. ‘Tales of the two Americas’, denk ik.
Florida
Op mijn kamer is de verslaggever terug met meer slecht nieuws. Een gezin in Florida verschanst zich samen met hun kinderen en huisdieren in een dichtgetimmerde kelder onder het huis. “Bent u niet doodsbang?”, vraagt de verslaggever aan de man die zich aan de andere kant van het dichtgetimmerde hout bevindt. De vader geeft toe dat hij ontzettend angstig is, maar dat de opvang vol zit en trouwens: huisdieren zijn er niet welkom, dus heeft hij geen keus.
Kotsende huisdieren
“We kunnen slechts op god vertrouwen”, zegt hij dan. De verslaggever knikt instemmend maar je ziet hoe hij vurig hoopt op het eind der tijden. Waarin de man bezwijkt onder de orkaan of anders wel aan kotsende huisdieren of snotterende baby’s. Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Max Ogden, Yannick-allen-larochelle |Unplash
Meer Oregon? Lees ook:
Wij lazen voor Portland:
Heerlijk! Wat een fijne plek. 🙂
Is het zeker!