De culturele verschillen tussen Nederlanders en Belgen zijn groot, betogen mensen die zowel met Vlamingen als met Nederlanders te maken hebben. En wie kan dat beter beamen dan de dames. Villager onderzocht de bevindingen en komt tot een schokkende conclusie.
Persreis naar Frankrijk
Vakanties ja, want reisreportages maakten we er weinig. Slechts één keer mochten Nomad en ik op persreis naar Frankrijk. Al was persreis slechts een ander woord voor een uitnodiging om er op eigen kosten op vakantie te komen. Met dat verschil dat je bij een vakantie in ieder geval nog zelf de bestemming bepaalt.
Volgens de uitnodiging dienden we zelf de reis naar Gods achtertuin te betalen. Immers, als de Fransen de reis zouden bekostigen, zouden wij ons wellicht verplicht voelen iets aardigs over hen te schrijven. Door ons financieel uit te buiten ter meerdere glorie van La Patrie, benadrukten ze, zouden wij zuiver la vérité, de waarheid, verspreiden.
Dienst Toerisme
Het was een opvatting die Nederlandse PR-bureaus ongetwijfeld groen van jaloezie deed worden: “Die Fransen zijn zo gek nog niet. Waarom hebben wij zo’n goedkope constructie nooit bedacht?” Nog los van het feit dat een vriendelijk woord over de streek waartoe wij waren uitgenodigd de Dienst Toerisme toch als muziek in de oren moest klinken, leek een PR-afdeling nou niet de aangewezen instantie om over de onafhankelijkheid van de pers te waken. Maar misschien ligt dat in Frankrijk anders.
Ik heb wel eens wat tijd in Frankrijk doorgebracht, maar Frans heb ik me nooit gevoeld. “Belgen zijn angsthazen”, vervolgt Gerritsen. “Ze spelen altijd op safe. Ze gaan voor de merkartikelen en pakken liever een champagne dan een Spaanse cava.”
Belgen zijn angsthazen
Ik las het artikel met stijgende verbazing. Ho! Angsthazen? Omdat je liever champagne drinkt dan cava? Weet die Gerritsen wel hoeveel pesticiden die Fransen op hun druiven loslaten? Dat consumeren getuigt van immense moed. En is die Gerritsen eigenlijk net als ik wel eens uit een Cessna gesprongen met z’n gebeuzel over angsthazen? Trouwens, ik ga helemaal nooit voor merkartikelen. Nomad daarentegen…
En een Fransman mag dan de voorkeur aan champagne van eigen bodem geven, een Belg is geen Fransman want een Belg drinkt simpelweg wat voorhanden is: cava of champagne. Desnoods alle twee.
Culturele verschillen Nederlanders en Belgen
Het was Nomad die me de link van het artikel had doorgespeeld met de niets aan duidelijkheid overlatende tekst: “Hier, misschien dat je me dan eindelijk begrijpt.” Even voor de goede orde: Nomad is geen Française al doet haar voornaam anders vermoeden. Ze is oer maar dan ook oer-Hollands.
Het artikel probeerde de culturele verschillen tussen Nederlanders en Belgen te doorgronden. En ik geef toe dat Nomad doorgronden een uitdaging van formaat is. Ik lees het artikel dan ook in de ijdele hoop eindelijk antwoord te krijgen op de vraag waarom iemand liever nootjes en mueslirepen uit een dashboardkastje eet dan fatsoenlijk te lunchen? Om maar eens wat te noemen.
Militaire precisie
Het artikel heeft vooral betrekking op werkrelaties en omdat dat precies is wat ik met Nomad heb, scan ik het bericht op zoek naar antwoorden.
Neem nou die persreis. Als wij op reportage zijn, vertrekken we iedere morgen strak om 06.00 uur. Met een militaire precisie waarbij ik het gevoel krijg dat we op een geheime missie zijn.
Dat het nog pikkedonker is in zo’n dorp in de Vogezen, dat de dorpelingen hun champagneroes uitslapen achter gesloten luiken en dat we allebei nachtblind zijn, maakt allemaal niks uit. Nomad is nu eenmaal behept met calvinistische roots. Er moet nu eenmaal altijd gewerkt worden! Het gevoel op een missie te zijn, wordt nog versterkt doordat Nomad nooit een koffer uitpakt.
Arbeidsethos
Het ding staat altijd volledig gepakt klaar naast de deur. Ook als we ergens een maand verblijven. “Als je toch alles ingepakt hebt, kunnen we net zo goed een uurtje later vertrekken”, klaag ik dan ook steevast.
“Bij de fotografie draait alles om het licht”, doceert ze dan. “La luz!”
“Precies licht. Het is anders nog pikkedonker!” En of we nou een afspraak hebben die dag of niet, Nomad houdt er een arbeidsethos op na waar de gereformeerde Balkenende nog een puntje aan kan zuigen. En als we dan uren op zoek zijn geweest naar het perfecte licht, voel ik zo rond het middaguur mijn maag knorren.
Restaurantjes
Meestal kondig ik dan de namen van restaurantjes langs de weg aan. “Ah Italiaanse lunch inclusief een karaafje wijn 10 euro”, roep ik dan. Of: “ Plat du jour 3 gangen voor 8,75.” Nomad volstaat meestal met een graai in het dashboard waarna ze me een zak nootjes toewerpt.
Aanvankelijk dacht ik dat ze dit als aperitief bedoelde. Zo van: “hier wat nootjes dan gaan we straks lekker eten. Alleen….we gaan nooit lekker eten. Sterker nog: we gaan helemaal niet eten. “Geen tijd. We zijn aan het werk”, zegt ze dan, terwijl ze gas geeft richting een onbekende horizon.
Karnemelk en kapotgekookte spruitjes
Achteraf begreep ik dat ook wel. Dat van die lunch. Karnemelk en kapot gekookte spruitjes –haar culinaire habitat —zijn nou ook niet bepaald zaken om een werkdag voor te onderbreken.
Dan valt mijn oog op een ander deel van het artikel: “In Nederland geldt het adagium: ik vertrouw je, totdat het tegendeel bewezen is. In België: ik wantrouw u totdat het tegendeel bewezen is.”
Schotland
Nomad en vertrouwen? Ha! In Schotland sliep ze met een zaklantaren formaat honkbalknuppel onder haar hoofdkussen en in Bosnië droeg ze haar 25 kilo zware Nikon als een moordwapen achter zich aan.
Nomad en vertrouwen! Of die Gerritsen is zelf van het culturele padje af of… Nomad is gewoon een Belg!
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Haha, ik heb me echt slap gelachen met deze post 🙂
Dat vinden we fijn te horen Bart. We aim to please:)