Deze reportage is gepubliceerd in Meridian Travel magazine – 2019.
Ittoqqortoormiit – Of hij respect betoont aan de dieren die hij doodt, had ik tot slot gevraagd. Terwijl ik op zijn antwoord wacht, kijk ik naar buiten. Naar het blauwe huis aan de baai. Het kon wel een lik verf gebruiken. Aan de waslijn wappert wat een week eerder nog een ijsbeer was.
Publicatie De ijzige stilte van Groenland
Nanorpoq, “hij heeft een ijsbeer gedood”, zeggen de mensen hier vol trots. Martin, de jonge man tegenover me, doodde er drie dit jaar en daarmee is de stand op dertig dode ijsberen gekomen. Nog vijf en dan zitten ze aan de oostkust van Groenland aan hun quotum.
Veertig kilometer heeft de ijsbeer afgelegd. Vanaf de overkant van het fjord. “Ze wachten op het ijs om terug te keren.”, had Scoresby me verteld.
Scoresby was de jager van de waslijn. Vernoemd naar het fjord waaraan hij woont. Dat op zijn beurt vernoemd is naar een Schotse onderzoeker. De Inuit zelf noemen het Kangertittivaqfjord.
“In deze periode hebben de beren honger. Ze hebben het ijs nodig om op zeehonden te kunnen jagen. Soms drijft de honger hen naar het dorp en loopt dat hoe dan ook fataal af. Meestal voor de ijsbeer.” Hij had het me verteld tijdens de schietinstructies op Walrusbaai. De baai ligt op een paar kilometer van het dorp en is de uitvalsbasis voor alle activiteiten die niet in het dorp kunnen worden gedaan: hardlopen, bessen plukken, je nieuwe quad uitproberen, barbecueën of, in mijn geval, schietles
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Meer over eilanden? Zie ook:
- Kinderen van het witte land
- IJsland Blues
- De rijkdom van boer Jóhannus op de Faröer eilanden
