Er zat een vrouw in mijn huiskamer. Een vreemde vrouw. Aan haar voeten speelde een kind met mijn hond. Buiten op de stoep stond haar auto verweesd in de kou, een knalpijp leunde verticaal tegen de stoeprand.

Aangezien het vroor, het bijna kerst was en de garage nog even op zich liet wachten, had mijn man de vrouw aan de eettafel geparkeerd. Toen was hij vertrokken om datgene te doen dat mannen kennelijk doen nadat ze een vrouw in nood aan een eettafel hebben geparkeerd.

Nieuw contract

Daar zat ze, toen ik nietsvermoedend naar beneden kwam. Ik schonk koffie in. Ze was zenuwachtig, vertelde ze. Dat het juist nu moest gebeuren, zal je altijd zien. Ze was op weg geweest om het contract te ondertekenen voor haar nieuwe baan. De dag had feestelijk moeten zijn. Ze nam een slok van haar koffie.

Als een leeuw had ze gevochten voor die baan, zei ze en keek verwijtend naar haar kapotte auto. Ik vroeg me af voor welke baan je vocht als een leeuw. Ik gaf het op, het was tenslotte nog vroeg. “Wat ga je doen’, vroeg ik dus maar. ‘Ik word rijinstructeur’, zei ze trots.

Ik dacht aan mijn eigen rijinstructeur, zo’n vier decennia geleden. Een uitgebluste man die niet naliet mijn rijvaardigheden, of liever gezegd mijn gebrek daaraan, aan mijn vrouw-zijn te koppelen. Dat ik ooit een rijbewijs heb gehaald, mag een wonder heten. 

Uitkering

‘Ik zat in de uitkering en mocht die opleiding volgen’, onderbrak de vrouw mijn gedachten. ‘Toen verhuisde ik naar een andere gemeente. Van die gemeente moest ik met de opleiding stoppen en 40 uur bij Ikea gaan werken. Alleen dan mocht ik mijn uitkering behouden.’

Opnieuw schoten mijn gedachten weg, ditmaal naar een jonge vrouw in Rotterdam die tijdens een reportage over voedselpakketten afgelopen week, fulminerend over de nieuwe slavernij had verteld. Over hoe de regering, de politiek, geen aandacht had voor de armen. Hoe mensen gedwarsboomd werden in hun streven het beter te krijgen.

‘Ik heb het aangevochten en gewonnen’, zei de rijinstructrice. Op haar gezicht verscheen een lach. ‘En nu heb ik een baan. Je hebt geen idee wat dit voor me betekent.’

Nieuw elan

Ik schonk nog een kopje in en proostte op de nieuwe baan. Toen reed de garagehouder voor. Terwijl haar auto aan de kabel werd gelegd, kwam op de radio de nieuwe regering ter sprake. Het zou allemaal beter worden. Niemand zou meer tussen de draaideuren van het systeem vast komen te zitten.

Er kwam een regering met nieuw elan. 

Mismoedig dacht ik dat oude wijn in nieuwe zakken tegenwoordig nieuw elan heet, maar zoals ik al zei: het was nog vroeg.

Beeld: Yüksel Göz