“Wij zijn niet zo goed als die van Tarragona”, had Joan mij bescheiden gezegd toen ik zijn kleindochter van vier over de ruggen en benen van haar familie naar boven zag roetsjen.

Plaza de Catalunya

Zuidwaarts? Diagonal over tot aan Plaza de Catalunya? Heeft hij zich tussen de benen gewurmd van de zakkenrollers en de Zweedse rugzaktoeristen die, eenmaal gerold, huilend om je telefoon vragen om hun moeder te bellen in Malmö of Uppsala? Heeft hij geroken aan de misvormde voeten van de bedelaar in de rolstoel met één wiel?

Verder gerend langs de Engelsen met hun flessen wijn aan de mond? Diezelfde wijn die later uitgekotst van de geldautomaten druipt. Langs de Roemenen die ‘s morgens monter op hun bedelwerk verschijnen als betreft het een serieuze job?

Rambla del Raval

Is hij rechts afgeslagen? Het donkere Raval in? Door de stegen vol winkeltjes met piercings en alternatieve kleding, tot aan de Rambla del Raval? Voorbij de Arabische wijk waar de jongeren in groepjes hangen. Diezelfde jongeren die door een Ierse buurtbewoner worden aangemoedigd planten te potten op de minuscule balkonnetjes van bejaarde buren. De manier om de angst voor de islamitische medemens weg te nemen.

Langs het Palestijnse café van Mohammed die sinds de vlucht van zijn familie in 1948 verbitterd Israëlische wijn schenkt. Mogelijk heeft ie even gesnuffeld aan de immense kat van de Colombiaanse kunstenaar Botero, al is het de vraag of ie wel langs de hangplek van anarchisten en verslaafden met hun bakbeesten van honden heeft gedurfd.

Plaza de la Constitución

Misschien is ie van schrik uitgeweken naar de donkere plekken achter hotel Barceló waar Nigeriaanse hoertjes je voor een paar schamele euro’s neuken achter een geparkeerde auto. “Schande, een aantasting van onze goede zeden, had het stadsbestuur geroepen toen een krant publiceerde wat iedereen al wist.

Maar misschien heeft hij de toeristen wel ontweken en is hij linksaf gegaan naar de Plaza de la Constitución waar de bevolking op de vierkante meters tussen stadsbestuur en Catalaans parlement hun woede uiten. Hun gele vlaggen met rode strepen brutaal voor zich uit duwend want ze hebben Spanje verdorie genoeg gespekt.

Plaza Real

Maar misschien ook niet. Is hij al eerder rechtsaf geslagen naar de Plaza Real. Waar de toeristen eten en niet zien hoe de Pakistani hun illegale biervoorraad verstoppen in vuilnisbakken. Geen weet hebben van de wanhoop van de jazzmuzikanten op de hoek van het plein, nu de belasting op kunst ze de nek om draait.

Of is hij gewoon blijven rennen in de volle lengte van de Ramblas ondertussen happend naar de broekspijp van een fietser die met zijn gratis stadsfiets op de zee afkoerst? Voorbij Columbus waar hij nog snel even zijn poot tegen de sokkel optilt. En dan naar links, om zich oververhit tussen de volleybalnetten op het zachte zand van Barceloneta te vlijen.

Barceloneta

Om eenmaal uitgerust een gat te graven, tong uit de bek en ondertussen vanonder zijn oogharen spiedend naar de Hollandse meiden. De enigen die eind november nog het water van de Mediterranee induiken om vervolgens onbedekt en druipend van het nat aan te kloppen bij de chique restaurants. Waar ze ongelovig om zoveel onfatsoen worden aangestaard door Spanjaarden die al etend de crisis bezweren.

Er komt een man naast mij staan. “Mooi hé”, zegt hij. “Jammer dat hij onder de tram kwam.” “Wie?” vraag ik verschrikt, terwijl ik mijn blik van de witte stip afwend. “Gaudi natuurlijk! Wie anders?”

Dit verhaal won de blogprijs  ‘Proef Spanje blogprijs 2013‘.

Uit het juryrapport: 

De jury heeft unaniem gekozen voor dit originele blog vanwege haar grappige invalshoek voor een informatief verhaal, de originaliteit, foto´s bij het blog en de sublieme beschrijving met ook nog een zeer origineel einde van het relaas.

Na in 2011 voor de eerste keer de blogprijs Proef Spanje gewonnen te hebben, wint Anneke de Bundel terecht ook de Blogprijs Proef Spanje 2013 met haar originele informatieve blog ‘Perrito, perrito.’