Ik sta bij de kassa te wachten tot de jongen het cadeautje heeft ingepakt als mijn blik op de doos op de toonbank valt. Het is een vierkante doos met bruin inpakpapier omwikkeld. Een beetje onhandig is er bovenin een snee gemaakt.
Vliegtuig naar Nepal
Ik vind het woord eerlijk gezegd nogal wonderlijk. Ik vraag me af hoe de medewerker dat doet. Gaat hij met een envelop vol geld in het vliegtuig naar Nepal? En aan wie levert hij dat geld dan af? Onbekende mensen? Zijn eigen familie? De rommelige manier waarop de doos is ingepakt doet knullig aan.
Ik verplaats mijn blik naar de verkoper. Een jongen van nog geen 25 jaar met een Aziatisch uiterlijk. Hij voelt dat mijn blik op hem rust en kijkt op terwijl zijn handen verder met het papier prutsen. “Ben jij de Nepalese medewerker?”, vraag ik.
Adoptie-ouders
Hij knikt. Ik vraag me af hoe hij hier verzeild is. Ik denk aan de film The only son waarin de kinderen van een Nepalees gezin door armoede verspreid over kindertehuizen en bij buitenlandse adoptie-ouders wonen. Misschien, fantaseer ik, is hij geadopteerd en brengt hij het geld naar zijn familie of het weeshuis waar hij is opgegroeid. “Ik ben als kind hier gekomen”, zegt hij in vlekkeloos Nederlands terwijl zijn handen de rol plakband pakken.
“Ik leefde met mijn moeder. En toen werd ze ziek en ging ze dood. Per toeval kwam ik bij een Nederlandse ontwikkelingswerker terecht. Zo ben ik in Nederland gekomen.
Ik geloof in toeval en geluk. En jij?” Ik haal ongemakkelijk mijn schouders op terwijl ik aan de dode moeder denk. Geluk? “Geluk moet je afdwingen”, vervolgt de jongen. “Ik studeer maar werk hier om mijn ticket te bekostigen. Als ik genoeg heb, ga ik met de opbrengst van deze pot naar Nepal.
Geluk afdwingen
Het geld schenk ik aan een gezin dat ik op mijn reis tegenkom.” Ik vraag me af of het niet handiger is de vliegreis uit te sparen en het geld over te maken, maar ik zeg het niet. In plaats daarvan vraag ik: “En hoe kies je de familie?”
De jongen glimlacht: “Als de vrouw op mijn moeder lijkt, ga ik bij haar zitten. Dan vraag ik haar naar haar dromen. Mocht ze antwoorden dat ze graag naar school had willen gaan, dan vraag ik wat ze had willen worden. Als ze antwoordt: verpleegster, dan weet ik dat het de juiste vrouw is.”
Verpleegster in Nepal
“Want?”, vraag ik. “Mijn moeder wilde verpleegster worden”, lacht hij nu. “Verpleegster in Nepal. En ik geloof in toeval.”
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Prachtige foto, geweldige anekdote en leuk om mijn motto terug te lezen… geluk dwing je af… wel bijzonder om iemand uit Nepal dit te horen zeggen trouwens, toen we er waren leek ieders motto te zijn dat je lot bepaald is en er zelf weinig aan veranderen kunt. Dat zegt misschien hoe Nederlands deze Nepalees is geworden. 🙂
Dank Yvonne, een vernederlandste Nepalees, dat klinkt op zich al bijzonder.