Spaanse dorpsfeest

“Mevrouw de secretaresse, mag ik u uitnodigen?” Ik kijk in het ronde gezicht van Pablo die verwachtingsvol een hand naar me uitsteekt om me mee te loodsen naar de dansvloer op de Plaza. Ik kan helemaal niet stijldansen en de paso doble, waarbij de man de rol van de stierenvechter op zich neemt en de dame de rode lap is die de stier moet opjutten, stond al helemaal niet in mijn balboekje. Zelfs niet met een stierenvechter die de 70 ruimschoots gepasseerd is.

Spanje – Dat van die secretaresse, dateert van eerder in de week. Ik zat met mijn laptop in de bibliotheek van El Pueblo. Bibliotheek is een groot woord voor een ruimte met drie computers en wat boeken tegen de wand, maar de onbeveiligde internetverbinding van het gemeentehuis ernaast, maakt het tot een geliefde plek.

Burgemeester

Maccu is de secretaresse van de burgemeester die tevens boeken uitleent. Druk als ze was met de voorbereiding van het Spaanse dorpsfeest vroeg ze me, mensen die naar haar op zoek waren, – iedereen is om de een of andere duistere reden altijd op zoek naar Maccu – , door te verwijzen naar het kantoor van de burgemeester.

Terwijl ik op mijn laptop tikte, beantwoordde ik iedere “¿Donde está Maccu? efficiënt door met mijn duim naar de ruimte achter mij te wijzen. Ik was dan ook verbaasd toen een man op me afkwam die me plechtig de hand schudde en zich voorstelde als Pablo. Het speet hem dat hij mij niet kende, dat was een fout van hem, zo erkende hij, maar kon hij aan mij zijn geld kwijt?

De winkel van Modesta

Ik kom zelden mannen tegen die vrijwillig geld aan mij willen afstaan, dus ik begreep dat de vraag een toespeling was op de bijdrage die iedereen aan het feest hoort te geven. Deze gift is een publieke aangelegenheid; Maccu noteert de voornaam van de donateur én het bedrag op een vel papier. Posterformaat. Dit niet te missen papier, hangt vervolgens de rest van het jaar op een niet te missen plaats in de winkel van Modesta. Dit jaar zou ook mijn naam tussen de gulle gevers van het Spaanse dorpsfeest prijken.

Nadat ik Pablo van zijn vergissing op de hoogte had gesteld en hem en zijn portemonnee naar het gemeentehuis had verwezen, bleef hij nog even dralen. Van wie was ik er eentje? Een typische vraag die door ouderen van het dorp voortdurend aan mij wordt gesteld. Ik vertelde hem dat ik niet uit het dorp kwam, maar uit Nederland. Hij schudde hij mij nogmaals de hand en ging op zoek naar Maccu.

En nu stond hij dus voor me op de tweede avond van het Spaanse dorpsfeest, om me om drie uur ’s nachts de fijne paso’s van de doble bij te brengen.

Dorpsfeest

Het feest is een jaarlijks evenement waarvoor iedereen die ooit uit dit dorp kwam, speciaal naar El Pueblo afreist. Of je nu in Barcelona of in Zwitserland woont, in augustus ga je naar huis. Het feest is één grote reünie. Pasgeboren baby’s, gedrenkt in eau de cologne, worden bewonderd en in de wangen geknepen, de doden gememoreerd en betreurd. En dit alles terwijl er wordt gedronken en gedanst.

Pablo komt niet uit het dorp. Zijn met lallende ‘l’en doorspekte Spaans verraadt zijn Catalaanse afkomst. Maar zijn overleden señora, zoals hij zijn vrouw noemt, was van hier en dat is reden genoeg om in augustus het land westwaarts te doorkruisen.

La fiesta de Santo Cristo

Officieel heet het Spaanse dorpsfeest, La fiesta de Santo Cristo. Het beeld van de heilige Christus wordt voor die gelegenheid de kerk uit gedragen in een processie door het dorp en de velden er om heen. Maar dat is in september, terwijl Spanjaarden in augustus vakantie hebben. Dus wordt er gesmokkeld en het feest een maand vervroegd. Hoewel, vervroegd? In september vieren ze het gewoon nog een keer.

Het feest begint een week van te voren met de aankomst van honderden familieleden. Ineens is het stampvol in de winkel van Modesta. De toch al lange wachttijden worden enorm doordat de ‘stadsen’ producten vragen, die Modesta’s gebruikelijke voorraad te boven gaat.

Weliswaar zullen scrubhandschoenen, bleekselderij en Iphone-oortjes morgen in het rek liggen, maar voordat alle wensen zijn genoteerd, is de morgen vergevorderd. Buiten worden de jonge stiertjes, die eerder in de hitte naast de huizen stonden, tot hun eigen verbazing door het dorp gejaagd om in hoger gelegen weiden te grazen.

Charanga

Vroeg in de morgen tetteren de vrolijke tonen van de Charanga door de straten. De trompet en de saxofoon lijken een schetterend verbond aan te gaan om er voor te zorgen dat niemand de slaap terug vindt.

Santo Cristo, mogelijk ook gewekt door het 4-koppige ensemble, wordt door de dorpelingen de straten door gedragen. Eenmaal terug bij de kerk, begint de dienst. Een uur later, loopt de kerk leeg en de ernaast gelegen bar vol. Het moment voor pincho’s en baile is aangebroken, tapa’s en dansen op de maten van de Charanga, terwijl het orkestje zich rond het biljart verschanst.

Muziek uit de jaren vijftig

Vanuit de keuken komen de geuren van in vet gebakken varkensoren en -snuiten die bij het bier worden opgediend. Het is druk in de bar en de trompet schettert muziek uit de jaren vijftig, terwijl bejaarden elkaar lachend in de armen nemen en tussen het biljart en de volle tafels zwieren.

Tegen het einde van de middag is Spanje’s jongste burgemeester, die in El Pueblo woont, druk bezig met het in werking stellen van een omgebouwde betonmolen die als schuimkanon fungeert. Even lijkt het er op dat het niet zal werken maar dan spuit de machine tot groot vermaak van de bevolking enorme schuimballen de Plaza op.

Schuimjas

Als een camera op een filmset, wordt de installatie bediend en zo gericht dat zo veel mogelijk mensen geraakt worden. Kinderen gillen en ondanks de 45 hete graden ziet het plein eruit alsof het net een koufront getrotseerd heeft. Nadat iedereen zich in de fontein of natuurbad heeft ontdaan van z’n witte schuimjas, is het tijd voor een volgende nacht vol dans en drank. Ditmaal staat er een serieuze band op ’t podium compleet met lichteffecten en rookmachines die het plein in nevelen hult daar waar eerder schuim lag.

Ik doe verwoede pogingen mijn passen in overeenstemming te brengen met die van Pablo, maar het valt niet mee. Zeker niet omdat ik tussen mijn moeizame gehuppel ook nog een conversatie gaande moet houden. Stierenvechter Pablo heeft als gespreksonderwerp de ingewikkelde familierelaties van de dorpelingen gekozen.

Rookgordijn

Normaal al een niet te bevatten onderwerp maar nu gebracht in een zwaar Catalaans accent – ik verdenk ‘em ervan dat ie louter Catalaans tegen me spreekt – en met de harde muziek ben ik het spoor op alle fronten bijster.

Zelfs Pablo raak ik bij tijd en wijlen kwijt als ie in een rookgordijn verdwijnt. Na drie nummers, als dat zo heet, geef ik de moed op. “Pablo, ik ben hier niet voor in de wieg gelegd, ik kap hier mee.” “Ik zie dat je hier niet voor in de wieg bent gelegd”, lacht hij beminnelijk. “Je bakt er niets van.”

Willem Alexander

Ik weet nu hoe Willem Alexander zich voelt als Maxima zegt dat ie nog niet losjes in de heupen is. “Je moet je laten gaan en mij gewoon volgen”, zegt de bejaarde. “We laten het nu even rusten, maar morgen proberen we het weer en je zult zien dat het dan stukken beter gaat.”

Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Schutterstock