Oud en Nieuw in het Huettenpalast Berlijn is meer dan slapen in een indoorcamping. Je ontmoet er de Marlboroman, Homer en Udo Jürgens groupies. Een wonderlijke miniwereld in een voormalige stofzuigerfabriek. Maar wie het handig aanpakt, heeft de hal voor zich alleen.
Huettenpalast Berlijn
Hun doodstille tegenhangers verbleven tegenover hen in de caravan met de gebloemde gordijntjes. Duitsers. We zagen ze zelden en hoorden ze nooit. Als wij ’s morgen opstonden, fluisterden zij zich net een weg naar binnen en slopen op hun tenen door de hal naar bed.
In de hoek schuin tegenover ons, in de witte caravan, woonden de wijsgeren. Zij las Dantes Divina Commedia gezeten op een campingstoel. Hij droomde vooral over het hiernamaals aan zijn gesnurk te horen.
Het wonderlijkste stel woonde tegenover ons, in de kleine berghut naast de Engelsen. Hij was een enorme man met een bierbuik en een bril die ooit modieus moet zijn geweest, al wist niemand meer wanneer. Zij was klein, gerimpeld als een gevallen appeltje dat je na weken onder het aanrecht vindt. Ze droeg kinderjurkjes met strikjes op de zakken.
Een veeg rode lipstick gaf aan waar haar mond zat. Hij was een Amerikaan die zich een glansrol als Duitser aanmat, maar verraden werd door zijn accent. Gevraagd naar zijn afkomst antwoordde hij: All over! You name it, I have been there.
Amerika
Ik namede niks. Amerika, zo meende de born again Duitser was de bron van al het kwaad. We stonden in het midden van de hal. Hij met z’n handen in zijn spijkerbroek. Op de achtergrond, vijlde Jane luidruchtig haar nagels.
Had je het over Amerika, zei hij, dan had je het over de Marlboro man. Het was een openingszet van wat een lange monoloog over verderfelijk Amerika bleek te worden. Die stoere man op zijn paard had hem tot roken aangezet. En toen hij na 30 jaar die smerige cowboy had afgeschud, bleek hij zware astma te hebben ontwikkeld.
Palestijnse vraagstuk
Hij hapte naar adem om het te demonstreren. “Bastards.” Later ontdekte ik dat er op het dak van het houten kerkje in de hoek van het Huettenpalast Berlijn een zoon bivakkeerde. Zou Homer Simpson een mens van vlees en bloed zijn geweest, dan had hij er zo uitgezien.
De moeder, Mitzi, had nooit gerookt, maar had andere zaken om zich zorgen over te maken, zoals het Palestijnse vraagstuk. Ze zette zich met hart en ziel in om Palestijnen naar Berlijn te halen. Een taak met veel hoofdbrekens.
Gaza
Niet alleen omdat het nogal ingewikkeld was om Palestijnen uit Gaza te krijgen, maar ook omdat de Palestijnen de juiste dosering van leuk- niet leuk moest worden voorgeschoteld.
Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ze straks niet terug wilden naar hun kapotgeschoten gevangenis ter grootte van zuidelijk Flevoland. Dat zou je reinste braindrain zijn. Mitzi schudde zorgelijk haar hoofd, al was niet duidelijk of dit vanwege de braindrain was of vanwege Jane die nu de föhn op de hoogste stand door haar natte haar joeg.
Zoon Homer, was een jaar of dertig. Trots vertelde hij een echte Berliner te zijn. Wat Homer verder vertelde ontging me omdat ik bezig was zijn rondvliegend spuug te ontwijken.
Op oudejaarsdag werden we door Jane gewekt. Niet met opzet, maar toen Jane naar de toiletten sloop, werden we nu eenmaal wakker gestampt. Bij de koffie, die op het plateau rond de boom stond, kwamen we samen. We plukten de zakjes met croissantjes uit de boom en wisselden onze plannen voor de avond uit.
Brandenburger Tor
Jane zou de dag nodig hebben om zich klaar te maken voor Udo Jurgens, die een miljoenen publiek bij de Brandenburger Tor zou wijsmaken dat ze álles voor hem waren. Met de wonderlijke smaak van Engelsen was Jane de verdere dag bezig om zich in een zwart synthetisch broekpak te hijsen dat mogelijk uit de tijd van Jurgens stamde.
De Wijsgeren aten bij familie. De Stillen zouden vermoedelijk, zodra het donker werd, naar een van de grote dancefeesten sluipen. Het baarde me zorgen dat wij de avond met de Duits-Amerikaanse cowboys zaten opgescheept die net als wij in het buurtcafé achter de fabriekshal gingen eten.
Goldie Hawn
De rest van de dag dokterden wij een tactiek uit die er op neer kwam dat wij ’s avonds met onze aperitief naar links schoten, zodra wij de cowboys rechts zagen aanschuiven. Vaag hoorde ik hoe hij een aanloop tot het verderfelijke Amerika nam, terwijl Mitzi de Palestijnse kwestie op het bord van de tafelgenoten deponeerde.
Homer klodderde een tafel verder zijn disgenoten onder het spuug. Ik zat tussen de jongere uitvoering van Goldie Hawn met de getatoeëerde onderarmen van een Hells Angel en een Duits echtpaar dat een bloedhekel aan Silversterabend had, en zwoor bij Frankische wijnen.
Hardcore
Aangezien het één nu eenmaal een feit was en het andere ontbrak, storten ze zich van ellende maar op de Italiaanse wijn. Iedere fles werd onderzoekend bekeken en leeggedronken met de opmerking: “hmm 12 prozent. Ist aber auch kein hardcore.”
Toen de klok twaalf luidde, de champagne vloeide en het vuurwerk knalde, hoorde ik dat Mitzi net bij het verdelingsplan van 1947 was aangeland. De Palestijnse kwestie zou nog even duren. Ook het proces dat de Duitser tegen de cowboy van Marlboro ging voeren was nog in volle gang. Ergens in het centrum stampten Jane en Tom luidruchtig op Udo’s beat.
Ik nam mijn lief bij de hand en samen vluchtten wij naar de lege fabriekshal waar we het nieuwe jaar in dansten tussen de zwijgende caravans en de stille blokhutten van het Huettenpalast Berlijn.
Wij wensen je een heel goed 2017! Ps. Udo is helaas niet meer.
Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Nicole Franken
Meer Berlijn? Lees ook:
Praktische informatie Huettenpalast:
- info@huettenpalast.de
- 150m2 Hüttenpalast als huiskamer
- 65 euro per nacht voor twee personen
