Ik zou gaan dansen met Brad Pitt. Althans, in potentie. Alleen wist ik dat nog niet toen ik zwetend thuis kwam. Iedere morgen trapte ik verwoed Magazine Street door. De straat die voorzichtig slingerend de loop van de Mississippi imiteert.
Maar in Magazine Street hadden ze vooralsnog een hoog museum gehalte. Kleine winkeltjes met design, sieraden, een alternatieve schoenenwinkel en koffiehuisjes begeleidden me naar Whole Foods Market. Whole Foods! Dit dient kwijlend te worden uitgesproken. Deze keten is het summum van culinair genot. Honderden vierkante meters geurende ecologische groenten, wereldwijnen, kazen die smeken met je mee naar huis te mogen gaan, verantwoorde -want biologische afbreekbare – cadeautjes en muziek uit hoeken van de wereld waarvan je het bestaan nooit vermoedde. Knetterduur, maar iedere dag met één item mogen vertrekken is een feest.
Jamabalaya
Ik legde de okra’s voor de Jambalaya, een Creoolse paella, in de keuken. De armen van de ventilator draaiden loom boven de zwarte eettafel. Buiten op straat stonden Cubanen met oranje hesjes en witte helmen een gat in de weg te repareren. White linen stond er op de roze post it, die tegen de wand van de eetkamer is geplakt.
We woonden voor twee weken in het Garden District van New Orleans. Een huizenruil met een muzikant en zijn vrouw Judy die mij iedere dag mailen vanuit de daklozenopvang naast mijn huis. “Leuke kroegen hebben jullie. Heel authentiek”, mailen ze lyrisch. Mijn nieuwe wijk is ook authentiek: huizen met veranda’s vol schommelstoelen en honden die lui tussen de potpalmen liggen. Om maar te zwijgen over het vijftal veel te dikke hamsters dat we ineens bezitten.
Ieder avond laten we ze bij toerbeurt op het Oosterse tapijt los. Met hun dikke lijven volgen ze schijnbaar zonder plan een route over banken en langs gitaren die overal staan opgesteld. Peanutbutter en Cupcake zijn lang favoriet totdat we Cupcake uit een gitaar moeten bevrijden en Peanutbutter uit bad moet worden gevist.
De oorspronkelijke bewoonster heeft het huis achtergelaten in een spoor van gele en roze post it’s. Overal tref ik ze aan: ‘Do not open unless you need a lightbulb, although I doubt you will be able to find one.’ Keep out! Total mess.’ Natuurlijk heb ik direct de deur opengetrokken om op een haar na te ontkomen aan een strijkplank in de aanval.
Niet alle gekleurde vierkantjes zijn waarschuwingen. Er zijn er ook met tips. En White Linen is er één van, al duurt het even voor ik door heb dat er geen linnen verstopt zit in het kastje tegen de muur. White Linen is de opening van het culturele jaar in New Orleans en bezoekers worden geacht in het wit te komen. Zoals in het tijdperk van voor de airco’s. Toen de zwoele vochtige hitte van New Orleans het hoofd werd geboden door zich in zonwerend linnen te steken.
“Als je het echt goed aanpakt”, had Judy gemaild, “moet je naar de after party in het Contemporary Art Center. Er wordt gefluisterd dat Brad Pitt ook komt dansen.” Brad Pitt. Ik probeer een reden te bedenken waarom ik zou willen dansen met Brad Pitt, maar vind er geen. Aan de overkant van de straat in het blauwe huis zit mijn buurman op de veranda. Hij laat rode bretels knallen op een roze shirt. Hij lijkt op Eddy Murphy. We hebben al een praatje gemaakt toen ik, geteisterd door jetlag, een rondje in het Audubonpark achter ons huis ging lopen. Op die typisch openhartige Amerikaanse manier vertelde hij me dat hij muzikant is. En makelaar. En postbode. Een speurtocht in koffers en de garderobe van de bewoners leidt tot voldoende witte kledingstukken om niet op te hoeven vallen tussen de locals. Als leden van een geheime witte cultsekte steken we even later de straat over om op St. Charles Avenue de streetcar te nemen. Het vaalgroene voertuig met zijn houten banken is volledig gevuld met in het wit gestoken mensen. We boemelen zachtjes langs de grote huizen, eens het bezit van plantage-eigenaars. Bij Julia Street, het hart van het Warehousedistrict, waar de musea en de galerieën huizen, stappen we uit. De straten zijn gevuld met podia en terrasjes en de talloze muzikanten van de stad brengen jammerende jazz en stampende salsa. Overal ruikt het naar de rijke gekruide keuken van de stad: Creools, Spaans, Frans, Cajun. Dan schiet het door mijn hoofd dat ik nog kaartjes voor de After Party moet regelen wil ik met Brad Pitt dansen. Maar dit is Amerika. Hier moet je tachtig zijn en dan nog je legitimatie laten zien wil je een biertje mogen drinken. Hoe kom je met drie kinderen een tot nachtclub getransformeerd museum binnen? De vrouw bij de entree krabt zich in het kroeshaar. “Why you all, we never ever had kids here during White Linen but I guess it aint forbidden.” New Orleans is duidelijk geen Amerika. Snel koop ik vijf kaartjes en duw de kinderen naar binnen voor ze zich bedenkt.
Gloria Gaynor
Het museum is een oud pakhuis. Muziek klinkt op alle lagen. Boven is een bar met jazz. Beneden in de kelder is Gloria Gaynor aan het overleven. De kinderen worden over hun haren gestreken en in hun wangen geknepen. “Kijk mam, Brad Pitt!” roept mijn dochter plotseling. En inderdaad er hangt een foto van hem aan de wand boven maquettes van een woningproject voor armen waar Brad zijn naam aan heeft verbonden. In de kelder verschuilen mijn kinderen zich tussen tropische palmen, terwijl Donna Summer MacArthur Park inzet. En dan zie ik hem staan: mijn buurman Eddy Murphy. “Hi you all! Having fun?”, begroet hij uitbundig. Blijmoedig trakteert hij ons op een dodelijke cocktail met de al even dodelijke naam Hurricane. We kletsen even over ons verblijf en dan valt hij midden in het gesprek stil. “I am so sorry, zeer onbeleefd, maar ik heb mezelf nog niet eens fatsoenlijk voorgesteld. En hij steekt een hand uit waarmee hij krachtig mijn arm op en neer zwengelt. “Hi, I’m Brad. Care for a dance?” En daar ga ik samen met Brad over de dansvloer van een museum in New Orleans. Tekst: Anneke de Bundel – Beeld: Shutterstock
Meer New Orleans? Lees ook:
New Orleans praktisch:
- White linen wordt georganiseerd op de eerste zaterdag van augustus.
- Wij ruilden onze woning via Home for Exchange.
Aha, heb je weer zo’n mooie..;-)
Dank je wel:))